Έμεινε μαθητής του Αμμωνίου Σακκά δυο χρόνια· αλλά βαρέθηκε και την φιλοσοφία και τον Σακκά.

Κατόπι μπήκε στα πολιτικά. Μα τα παραίτησεν. Ήταν ο Έπαρχος μωρός· 5 κι οι πέριξ του ξόανα επίσημα και σοβαροφανή· τρισβάρβαρα τα ελληνικά των, οι άθλιοι.

Την περιέργειάν του είλκυσε κομμάτ’ η Εκκλησία· να βαπτισθεί και να περάσει Χριστιανός. Μα γρήγορα 10 την γνώμη του άλλαξε. Θα κάκιωνε ασφαλώς με τους γονείς του, επιδεικτικά εθνικούς· και θα του έπαυαν — πράγμα φρικτόν — ευθύς τα λίαν γενναία δοσίματα.

Έπρεπεν όμως και να κάμει κάτι. Έγινε ο θαμών 15 των διεφθαρμένων οίκων της Αλεξανδρείας, κάθε κρυφού καταγωγίου κραιπάλης.

Η τύχη του εφάν’ εις τούτο ευμενής· τον έδωσε μορφήν εις άκρον ευειδή. Και χαίρονταν την θείαν δωρεάν.

20 Τουλάχιστον για δέκα χρόνια ακόμη η καλλονή του θα διαρκούσεν. Έπειτα — ίσως εκ νέου στον Σακκά να πήγαινε. Κι αν εν τω μεταξύ απέθνησκεν ο γέρος, πήγαινε σ’ άλλου φιλοσόφου ή σοφιστού· 25 πάντοτε βρίσκεται κατάλληλος κανείς.

Ή τέλος, δυνατόν και στα πολιτικά να επέστρεφεν — αξιεπαίνως ενθυμούμενος τες οικογενειακές του παραδόσεις, το χρέος προς την πατρίδα, κι άλλα ηχηρά παρόμοια.