Στον πρόλογο της Αλεξιάδος της θρηνεί, για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.

Εις ίλλιγον είν’ η ψυχή της. «Καὶ ῥείθροις δακρύων» μας λέγει «περιτέγγω 5 τοὺς ὀφθαλμούς..... Φεῦ τῶν κυμάτων» της ζωής της, «φεῦ τῶν ἐπαναστάσεων». Την καίει η οδύνη «μέχρις ὀστέων καὶ μυελῶν καὶ μερισμοῦ ψυχῆς».

Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα· 10 έναν καημό βαθύ μονάχα είχε (κι ας μην τ’ ομολογεί) η αγέρωχη αυτή Γραικιά, που δεν κατάφερε, μ’ όλην την δεξιότητά της, την Βασιλείαν ν’ αποκτήσει· μα την πήρε σχεδόν μέσ’ απ’ τα χέρια της ο προπετής Ιωάννης.