Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον
κόσμο είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα
στον ουρανό

και νά ο μεγαλύτερος με μια ανοιξιάτικη μαύρη γραβάτα 5 που χάθηκε μέσα σε σπηλιές θεόστραβες καθώς κυλούσε παίζοντας πάνω σε ανεμώνες κόκκινες γλίστρησε μες στου θηρίου τ’ άγριου τα ματωμένο στόμα

10 ύστερα ο άλλος μου αδερφός που κάηκε πουλούσε κίτρινα βεγγαλικά πουλούσε κι άναβε κίτρινα βεγγαλικά —Όταν ανάβουμε —έλεγε— φωτιά θα διώξουμε από τους κήπους τα φαντάσματα 15 θα πάψουν να μολύνουν τους κήπους τα φαντάσματα —Όταν ανάβουμε —έλεγε— κίτρινα βεγγαλικά μια μέρα θ’ ανάψει ο ουρανός γαλάζιος κι ύστερα ο τρίτος και ο πιο μικρός που έλεγε πως είναι νυχτερίδα 20 γι’ αυτό αγαπούσε τα φεγγάρια και τα φεγγάρια μια νύχτα τον εζώσανε κόλλησαν γύρω γύρω και τον έκλεισαν κόλλησαν γύρω γύρω και τον έπνιξαν τον έλιωσαν γύρω γύρω τα φεγγάρια

25 Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον
κόσμο είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα
στον ουρανό