Εσείς αστέρια τ’ ουρανού, μάτια χρυσά του κόσμου, φεγγάρι αργυροστέφανο που δίδεις φως στο φως μου, σύγνεφ’ ανεμοκίνητα που τρέχετ’ άνω κάτω βαστώντας μες στα στήθη σας νερό, νερό δροσάτο, 5 πεύκια του λόγγου, πλάτανοι, βρύσες, βουνά, χορτάρι, το γερο-Κίτσο ακούσετε· την ύστερη τη χάρη που τώρα εδώ γονατιστός στο πατρικό του χώμα γυρεύει ένας κατάδικος με την ψυχή στο στόμα περίλυπος κατάδικος και καταφρονεμένος, 10 μην αρνηθείτε. Δέχθητε τα λόγια που γειρμένος ένας παλιός πολεμιστής, έν’ άγριο ξυφτέρι πὄφθειρε τα φτερούγια του στης ξενιτιάς τ’ αγέρι, εμπρός σας τώρα θα να ειπεί. Σας παίρνω μάρτυράς μου στον πόνο της καρδιάς μου.

15 Κοιτάξετε, κοιτάξετε το έρμο μου κεφάλι. Χρόνους πολλούς μου το ’δειρε βροχή κι ανεμοζάλη, το χτύπησαν τα σύγνεφα, το ’ψησαν οι λαχτάρες, το φωτοκάψανε αστραπές, αφορισμοί, κατάρες, κι αγέρωχο, περήφανο στην τόση τρικυμία, 20 δεν επροσκύνησε ποτέ. Έβλεπα μία μία τες τρίχες μου ν’ ασπρίζουνε, να φεύγουν οι ελπίδες, έβλεπα μύτη μαχαιριού να σκάφτει τες ρυτίδες βαθιά βαθιά ώς το κόκαλο στο μαύρο πρόσωπό μου, και σαν το βράχο ακλόνητο είχα το μέτωπό μου. 25 Το βόλι μ’ εφοβήθηκε· ψυχρό και δειλιασμένο τη σάρκα μου όταν έγγιζεν έπεφτε πεθαμένο. Ελύγιζαν, εστόμωναν στ’ ανδρείο μου κουφάρι σαν εχτυπούσαν τα σπαθιά, λες κι ήμουνα στουρνάρι. Τα σωθικά μου, στη χολή, στα πάθη μου βαμμένα, 30 είχαν πτερώσει μέσα μου φαρμακοποτισμένα· η μαρμαρένια μου καρδιά σεισμούς δεν εφοβήθη κι αράγιστη κι ακλόνητη ερίζωνε στα στήθη.

Ο Κίτσος τώρα προσκυνά· του Κίτσου τον αυχένα τα σπλάχνα του, τα γόνατα, τα σιδεροπλασμένα 35 που δεν τα δάμασε ποτέ του κόσμου η συντελία, ναι, μάθετέ το, σήμερα δαμάζ’ η εξορία.

Η Εξορία!… μ’ έφαγεν, αστέρια μου φαεινά μου, πιστέψετε τα λόγια μου, τα μαύρα βάσανά μου. Εσάς σας έχτισε ο Θεέ· είσθε θεμελιωμένα, 40 σας έδωκε για θέμελα την πατρικήν ευχή Του