Λέγ’ η αγράμπελη μυριανθισμένη στον άγριο πλάτανο που την θωρεί και με τον ίσκιο του συχνοδιαβαίνει πάντοτ’ επάνω της βράδυ κι αυγή·

5 «Δένδρο περήφανο, μες στον αγέρα τα φύλλα, οι κλώνοι σου θρασομανούν· βρίσκεις στενόχωρη τώρα τη σφαίρα; Τ’ άστρα, τα σύγνεφα δε σε χωρούν;

»Τρέχει στη ρίζα σου νεράκι κρύο, 10 βυζαίνεις άκοπα την καταχνιά, κι εμένα εζήλεψες, συ το θηρίο, γιατί μ’ επότιζε λίγη δροσιά;

»Τί θέλεις, πλάτανε, τί μου γυρεύεις; Διώξε τον ίσκιο σου κι είμαι μικρή. 15 Τ’ άνθη μου επάγωσαν, μην τα παιδεύεις, άσ’ τον τον ήλιο μου να τα χαρεί…».

«Ξανθή μου αγράμπελη, τί με φοβάσαι; Θέλεις να σέρνεσαι πάντα ορφανή, μονάχη σου, έρημη τη νύχτα να ’σαι 20 να ’χεις κρεβάτι σου λιθάρια, γη;

»Τ’ άνθη ζευγάρωσε με την ανδρειά μου, γένου βασίλισσα κι εγώ θρονί, στυλώσου επάνω μου… στην αγκαλιά μου κάθε άλλο λούλουδο θα σε φθονεί…».

25 Την εξεγέλασε τ’ άγριο πλατάνι, την επερίπλεξε μες στα κλαριά… Τί κρίμα πὄδωκες, ξανθό βοτάνι, για λίγο ψήλωμα την παρθενιά!

Φτωχή κι ανύπανδρη στην ερημιά σου 30 μου ’τανε τ’ άνθη σου κρυφή χαρά· τώρα θ’ αρπάζουνε την μυρωδιά σου τα νέφη κι ο άνεμος, που ’σαι κυρά.