Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους Σ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέρα Κι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες.

Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε 5 Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέτα Καρφώναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσω Όταν στηνόνταν μυστικές αγχόνες Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο Και τόσα πού να στοιβαχτούνε γεγονότα 10 Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί Πώς να εξηγήσω πιο απλά τί ήταν ο Ηλίας Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η «Αλκινόη» Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο. 15 Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια Με σκοτεινές παραβολές με παραμύθια Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά απ’ τις λέξεις Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει 20 Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει Και δεν την υποψιάζεται ακόμα Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς Στα καφενεία και στα χρηματιστήρια Στις βροχερές ώρες, στ’ άδεια πάρκα, στα μουσεία 25 Μέσα στα σπουδαστήρια και στα μαγαζιά Αλλάζει τη σύνθεση της ατμοσφαίρας Τη γεύση του φιλιού, την πολυτέλεια της αμαρτίας Το χυμισμό του κυττάρου, την ορμή της μπόρας. Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς 30 Κι όλα τα πρόσωπα είν’ εδώ —αντάξια του δράματος— Γενεές γενεών υποκριτές: η θλιβερά ερωμένη Ο άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκος Τα κουδουνάκια του τρελού, κάθε κατώτερη ράτσα Άρχοντες και πληβείοι κι αυτοτιμωρούμενοι.

35 Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία Χωρίς την επινόηση νέας διάταξης στοιχείων Χωρίς μια νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία Σκίζοντας βίαια στα δυο το σάπιο μήλο 40 Να επιστρέψουν τ’ άγια στους σκύλους, τα βρέφη στις μήτρες

Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο.