I

Μες στην κλειστή μοναξιά μου Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς 5 Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.

II

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα 5 Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει 10 Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.

III

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

5 Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε 10 Κανένας με γνώριζε).

IV

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου 5 Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

V

Χαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη 5 Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης Άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου (Ανελέητο κύμα της νιότης μου).

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη!