[1]

Όξω ανεβοκατέβαινε το στήθος, αλλά μέσα ανθίζει με τους κρίνους του παρθενικός ο κόσμος. Αυγή ’ναι κι άστραφτε γλυκά σα στην αρχή της πλάσης, κι εκράτουνε τα κάτασπρα ποδάρια στη δροσιά της.

[2]

Κρατεί στο χόρτο τα κεριά, κεριά κομματιασμένα· ουρανός δένεται και γη στην όμορφη ματιά της.

[3]

Δεν είναι χόρτο ταπεινό, χαμόδεντρο δεν είναι· βρύσες απλώνει τα κλαδιά το δέντρο στον αέρα· μην καρτερείς εδώ πουλί, και μη προσμένεις χλόη· γιατί τα φύλλ’ αν είν’ πολλά, σε κάθε φύλλο πνεύμα. 5(3.) Το ψηλό δέντρο ολόκληρο κι ηχολογά κι αστράφτει μ’ όλους της τέχνης τους ηχούς, με τ’ ουρανού τα φώτα.

Σαστίζ’ η γη κι η θάλασσα κι ο ουρανός το τέρας, το μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης, κι αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα, 10(3.) χίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα. Στο δένδρο κάτου δέησην έκαμ’ η βοσκοπούλα· τ’ άστρα γοργά τη δέχτηκαν καθώς η γη τον ήλιο. Τα Σεραφείμ εγνώρισαν το βάθος της αγάπης, κι ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι. 15(3.) Ποιός είχε πει που σου ’μελλε, πέτρα, να βγάλεις ρόδο;

Αλλά πού τώρα βρίσκονται τα κάτασπρα ποδάρια; Πού ’ναι το στήθος τ’ όμορφο που τέτοιους κόσμους έχει;

Στ’ αμπέλ’ η κόρη κάθεται και παίζει με τ’ αρνί της.