Φύση, χαμόγελ’ άστραψες κι εγίνηκες δική του· ελπίδα, τὄδεσες το νου μ’ όλα τα μάγια πὄχεις· νιος κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης. Γύρου κοιτά να τον ιδεί . . . . . . . 5 κοντά ’ναι κει στον νιον ομπρός ο τίγρης του πελάγου. Κι αλιά! μακριά ’ναι το σπαθί, μακριά ’ναι το τουφέκι! Αλλ’ όπως έσχισ’ εύκολα βάθος τρανό κι εβγήκε, κι όρμησε . . . . . . . . . . . κατά τον κάτασπρο λαιμό που λάμπει ωσάν τον κύκνο, 10 κατά το στήθος το πλατύ και το ξανθό κεφάλι, κατά τη μεγαλόψυχη γλυκιά πνοή της νιότης, έτσι κι ο νιος . . . . . . . . . . της φύσης από τσ’ όμορφες και δυνατές αγκάλες, οπού τον εγλυκόσφιγγε και του γλυκομιλούσε,— 15 κι ευθύς ξυπνά στ’ ελεύθερο γυμνό κορμί π’ αστράφτει, την τέχνη του κολυμπιστή μ’ αυτήν του πολεμάρχου.