Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[5]
«Κοντά ’ναι το χρυσόφτερο και καταδώ γειρμένο, π’ άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα, και κει γρικά της θάλασσας και τ’ ουρανού τα κάλλη, και κει τραβά τον ήχο του μ’ όλα τα μάγια πὄχει. 5 Γλυκά ’δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου, και τ’ άστρο κράζει πάρωρα, και πρέπει να προβάλει. Πουλί, πουλάκι, που σκορπάς τα θαύμα της φωνής σου, ευτυχισμός α δέν ειναι το θαύμα της φωνής σου, καλό στη γη δεν άνθισε, στον ουρανό, κανένα. 10 Αλλ’ αχ! να δώσω μία πλεξιά, και να ’μαι και φθασμένος, ακόμ’, αφρέ μου, να βαστάς, και να ’μαι γυρισμένος, με δύο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου.» |
|
___ |
στ. 1-2 |
| Μακριά ’ναι το χρυσόφτερο και καταδώ γειρμένο |
| * |
| Πώς κάνει τ’ όμορφο πουλί που ’ν’ καταδώ γειρμένο
κι άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα |
| * |
| Πουλάκι που ’σαι καταδώ ασάλευτα . . .
κι άφησες τ’ όμορφο κλαδί για του γιαλού την πέτρα, κι ασάλευτά ’σαι καταδώ, πουλάκι, γυρισμένο· πες μου μη δέν ειναι της γης τα μάγια της φωνής σου; |
στ. 5-6 |
|
Πουλί, μη δέν ειναι τση γης τα μάγια της φωνής σου;
Γλυκά ’δεσαν τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου και είναι βγαλμένο πάρωρα τ’ αστρί στην ομορφιά του |
| * |
| Γλυκά ’δεσες τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου |
στ. 6 |
| Του κειμένου η γραφή είναι από το στόμα του ποιητή. Εις τα χειρόγραφα: * |
| τ’ αστρί στα κάλλη του καλούν, και πρέπει να προβάλει |
| * |
| και πρέπει να βγει πάρωρα τ’ αστρί στην ομορφιά του |
| * |
| κι έπρεπε νά βγει πάρωρα τ’ αστρί στην ομορφιά του |
| * |
| κι α δεν είν’ ώρα για τ’ αστρί, θε να συρθεί και νά βγει |
στ. 7 |
| Πουλί, πουλάκι, που λαλείς μ’ όλα τα μάγια πὄχεις |
στ. 9 |
| καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα |
στ. 10 |
| Να μπόρουν, αχ, να μπόρουνα να φθάσω κολυμπώντας |
| * |
| Αλλ’ αχ να δώσω την πλεξιά […] |
στ. 11 |
| αφρέ μ’ ακόμα να βαστάς και να ’μαι γυρισμένος |
στ. 10-12 |
|
Δεν το ’λπιζα να ’ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο!
Αλλ’ αχ! αλλ’ αχ! να μπόρουνα σαν αστραπή να τρέξω! Βγαλμένο αστρί να μήν ειναι και να ’μαι γυρισμένος, με της μητρός μου φίλημα, με φούχτα γη της γης μου. |
| * |
| Βγαλμέν’ αστρί να μήν ειναι στου . . . . τες αγκάλες |
