Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[Αποσπάσματα διάφορα]
[32]Στην κορυφή της θάλασσας πατώντας στέκει, και δε συγχύζει τα νερά της, που στα βάθη τους μέσα ολόστρωτα όντας δεν έδειχναν το θείον ανάστημά της. 5(32.) Δίχως αύρα να πνέει, φεγγοβολώντας η αναλαμπή του φεγγαριού κοντά της συχνότρεμε, σα να ’χε επιθυμήσει τα ποδάρια τα θεία να της φιλήσει. [33]Κείθενε με το μάτι όποιος γυρεύει για να ιδεί τη θωριά τη μακρυσμένη, της Αφρικής τη θάλασσα αγναντεύει πάντα αφράτη και πάντα αγριωμένη, [34]Θανάτου ετιά, που τα κλωνάρια γέρνεις στην κατοικιά την ύστερη τ’ ανθρώπου. [35]Εάν την άκρην του ο ζέφυρος δεν γγίζει, στέλνει ακίνητον ίσκιο οπού μαυρίζει. [36]Εις την άρπα γλυκά γέρνει το στήθος. [37]Και φωνάζει: «Ω Παρθένα, ω Ψυχοσώστρα!» |
