Νά μία βοσκούλα στο βουνό που κάθεται και κλαίει και τα παράπονα η σπηλιά γλυκά τα ματαλέει: Εψές μού απέθανε ο βοσκός, και τέσσεροι στον ώμο μου τον επήραν τέσσεροι στον ύστερό του δρόμο. 5 Βραχνόφωνα ο καλόγερος ανάδευε τα χείλα· του νεκροκρέβατου συχνά ετρίζανε τα ξύλα. Θυμούμαι που εκαθόμαστε αντάμα εκεί στη βρύση· ποιός απ’ εμάς, ελέγαμε, περσότερο θα ζήσει; Και λέγοντας: Ποιός απ’ εμάς περσότερο θα ζήσει; 10 ’φθύς κατ’ εμάς εβούιξε φριχτά το Ποιός θα ζήσει. Τότε ο ηγαπημένος μου εστέναξε απ’ τα στήθη, και του ’πα: Τί έχεις στην καρδιά; Κι αυτός δεν μ’ απεκρίθη. Δυστυχισμένη συντροφιά! Που το χαρούμεν’ άνθι της νιότης μας της τρυφερής ογλήγορα εμαράνθη. 15 Ω Θάνατε, λυπήσου με, λυπήσου με και φθάσε· ένα αναστέναγμα γλυκό μού φαίνεται πως θα ’σαι. Μου ’πανε πως μεσάνυχτα τον βάνουνε στο μνήμα κι εξέδωκα το ρούχο μου για το στερνό του εντύμα. Φωνάζω, σκούζω δυνατά στον τάφο του γειρμένη, 20 μα δεν ακούνε τες φωνές στον τάφο οι πεθαμένοι. Κείνοι που θα με θάψουνε, ακόμη αν μ’ αγαπούνε, ας βάλουνε τα χέρια μας νεκρά ν’ αγκαλιασθούνε.