Η θάλασσα που σε πήρε μακριά τόσο απαλή σαν τον κόρφο μητέρας αυτή το ξέρει.

Ό,τι ρωτούσες σαν ήσουν παιδί 5 τέτοια ψελλίζουν τώρα οι γερόντοι· φαντασίες για ανώφελα αντικείμενα σαν κλειδωμένες κασέλες πνιγμένων θαλασσινών. Κοίταξε· φοβούνται το φως του ήλιου φοβούνται να ιδούν· 10 παραμιλούν, δεν έχουν άλλο.

Παιδιά μεγάλωσαν πεινώντας ξεριζώνοντας δέντρα ερημώνοντας τα βουνά· άλλα παιδιά ρωτούν και σ’ αποκρίνουνται γιατί πήγαν ένα βήμα παρακάτω— 15 στην ανηφόρα; στην κατηφόρα; δεν ξέρω, το ίδιο κάνει· κι έχουν ακόμη πολλές φωτιές ν’ ανάψουν για τ’ αϊ-Γιαννιού το πανηγύρι.

Έλεγα κάποτε, το αίμα 20 φέρνει το αίμα κι άλλο αίμα— το πήραν για παράσταση σαλτιμπάγκων, άχρηστα παραμύθια. Ψιθύριζα ακόμη, βαριές οι πέτρες κι ασήκωτες οι μυλόπετρες 25 που άκουσες μια βραδιά να σταματούν στο σύνορο του καιρού, και τραγικά τα νέα κορμιά που βούλιαξαν—

«Τριμμένα ρούχα» λέγαν οι φαρμακοί. —Μα πώς θα ντυθούμε στην παγωνιά 30 όταν δεν έχουμε καινούρια; Και τί να πεις στους φίλους σου σαν έχουν πίκρα και σωπαίνουν και τα περιπαθή τραγούδια τα γλεντούν μόνο οι μεγάλες πόρνες;

35 Και τούτο ακόμη· να ξεχωρίσεις μια στιγμή ζωής, να ξεχωρίσεις τον άνεμο που κλονίζει τα τριαντάφυλλα και τα τριαντάφυλλα, στο μικρό περιβόλι σε μια φούχτα γης— 40 και τούτο το προσπάθησα, θα ’λεγα όχι καθόλου σαν είδος στοχασμού αλλά σαν είδος ανάσας δικής μου, δικής σας, ή καλύτερα σαν είδος μιας φωνής· 45 άνεμος η φωνή και διαβαίνει.

Η θάλασσα που σε πήρε μακριά και σε ξανάφερε στο γνώριμο λιμάνι χαρίζοντάς σου τη σιγή μπροστά στη σκάλα την ανεξάντλητη του μεσημεριού, 50 ξέρει να σου εξηγήσει τη Μεγάλη Παρασκευή και το Πάσχα.