Εσώσαμε στη ζήση μιαν αυγή που ’λαμπε σα χρουσάργυρο μαγνάδι· η ψη μας ’τρόμασσε από τη γοργή λαχτάρα μας, αρίφνητο κοπάδι. 5 Δεν ξεύροντας τα μάτια μας ομάδι να μάθουσι γυρεύγασι μακριά στο πέλαγο, στο δάσο, τη βαθιά βουλή που μας εχάρισε έτοια μέρα κι αγάλι αγάλι το ’σαζε η φιλιά 10 να χτίζομε περβόλια στον αγέρα.

Πώς το δεντρό αψηλώνει την κορφή την άνοιξη κι είν’ στα πουλιά σημάδι η πείραξη του νου, προθυμερή, πεντάπλουμη, με δίχως ασκημάδι, 15 μας κόμπωνε μες στο κουρφό λαγκάδι του κόσμου που δεν έχει γνωριμιά. Χαρακωμένοι στην ανημποριά μπλιο δε λογιάζαμε νιότη ουδέ γέρα πασκίζοντας να βρούμε μια φωλιά 20 να χτίζομε περβόλια στον αγέρα.

Άθος η αθιβολή η αλλοτινή κι η σιγανάδα που άπλωνε ωσάν λάδι· δεν είναι ταχινή ουδέ αργατινή το κάρβουνό μας βράζει στο σκοτάδι. 25 Η πρίκα μας σκληρό προσκεφαλάδι κι η λησμονιά ξαγριεύει την ξενιά, κι η θύμηση γιαγέρνει μ’ απονιά, να λέει την κρίση όπου τα πάθη φέρα, κι απόμεινέ μας μοναχή γιατρειά 30 να χτίζομε περβόλια στον αγέρα.

Μοίρα που μας επήρες την εξιά, μη γδικιωθείς, τ’ ακάτεχα κορμιά το δεν τα μαστορέψα δεν το ξέρα, βούηθα κι αλάφρωνέ μας την καρδιά 35 να χτίζομε περβόλια στον αγέρα.