Ταξίδεψα ένα χρόνο με τον Καπετάν Δυσσέα ήμουν καλά στην καλοκαιριά βολευόμουνα στην πλώρη πλάι στη γοργόνα τραγουδούσα τα κόκκινα χείλια της κοιτάζοντας τα χελιδονόψαρα, 5 στη φουρτούνα τρύπωνα σε μια γωνιά στ’ αμπάρι μαζί με το καραβόσκυλο που με ζέσταινε. Σα βγήκε ο χρόνος είδα ένα πρωί μιναρέδες ο ναύκληρος μου είπε: «Είναι η Αγια-Σοφιά, θα σε πάω το βράδυ στις γυναίκες». Έτσι γνώρισα τις γυναίκες που φορούν μονάχα κάλτσες 10 εκείνες που διαλέγουμε, μάλιστα. Ήταν ένας περίεργος τόπος ένα περιβόλι με δυο καρυδιές μια δράνα ένα πηγάδι τριγύρω ο τοίχος με σπασμένα γυαλιά στην άκρη ένα αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα της ζωής μου». 15 Τότες είδα για πρώτη μου φορά μια καρδιά τρυπημένη με τη γνωστή σαΐτα ζωγραφισμένη στον τοίχο με κάρβουνο. Είδα τα φύλλα της κληματαριάς κίτρινα πεσμένα χάμω 20 κολλημένα στις πλάκες στη φτωχή λάσπη κι έκανα ένα βήμα να πάω πίσω στο καράβι. Τότες ο ναύκληρος μ’ άρπαξε από το γιακά και με πέταξε μέσα στο πηγάδι· το ζεστό νερό και τόση ζωή τριγύρω στο δέρμα… Έπειτα το κορίτσι μού είπε παίζοντας απρόσεχτα με το δεξί του στήθος: 25 «Είμαι από τη Ρόδο, με αρρεβώνιασαν 13 χρονώ για 100 παράδες». Και τ’ αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα της ζωής μου». Θυμήθηκα τη σπασμένη στάμνα μέσα στο δροσερό απομεσήμερο και συλλογίστηκα· «Θα πεθάνει κι αυτή, πώς θα πεθάνει;» Της είπα μονάχα 30 «Πρόσεξε θα το χαλάσεις είναι η ζωή σου». Το βράδυ στο καράβι δε βάσταξα να σιμώσω τη γοργόνα, τη ντρεπόμουνα.