Πέρασαν τόσα κοπάδια τόσοι φτωχοί και πλούσιοι καβαλάρηδες, άλλοι από τα μακρινά χωριά είχαν μείνει τη νύχτα στα χαντάκια της δημοσιάς 5 άναψαν φωτιές για τους λύκους, βλέπεις τη στάχτη; Μαυριδεροί κύκλοι επουλωμένοι. Είναι γεμάτος σημάδια σαν το δρόμο. Στο ξεροπήγαδο πιο πάνω ρίχναν τα λυσσασμένα σκυλιά, δεν έχει μάτια είναι γεμάτος 10 σημάδια κι αλαφρύς· φυσά ο αγέρας· δεν ξεχωρίζει τίποτε ξέρει τα πάντα, άδειο θηκάρι τζίτζικα σε κούφιο δέντρο δεν έχει μάτια μήτε στα χέρια, ξέρει την αυγή και το δείλι ξέρει τ’ αστέρια 15 το αίμα τους δεν τον θρέφει, μήτε νεκρός δεν είναι, δεν έχει φυλή δε θα πεθάνει θα τον ξεχάσουν έτσι, μήτε πρόγονος. Τα κουρασμένα νύχια στα δάχτυλά του γράφουν σταυρούς πάνω σε σάπιες θύμησες 20 καθώς φυσά ο αγέρας θολός. Χιονίζει.

Είδα την πάχνη γύρω στα πρόσωπα είδα τα χείλια υγρά τα δάκρυα παγωμένα στην κόχη του ματιού, είδα τη γραμμή του πόνου πλάι στα ρουθούνια και την προσπάθεια 25 στις ρίζες του χεριού, είδα το σώμα να τελειώνει. Δεν είναι μόνος ο ίσκιος αυτός δεμένος σ’ ένα στεγνό ραβδί που δε λυγίζει δε σκύβει να πλαγιάσει, δεν μπορεί· ο ύπνος θα σκόρπιζε τις κλείδωσές του 30 στα χέρια των παιδιών να παίξουν. Προστάζει σαν τους πεθαμένους κλώνους που σπάνε όταν νυχτώνει και ξυπνά ο αγέρας μες στις λαγκαδιές προστάζει τους ίσκιους των ανθρώπων 35 όχι τον άνθρωπο μέσα στον ίσκιο που δεν ακούει παρά τη χαμηλή φωνή της γης και του πελάγου εκεί που σμίγουν της μοίρας τη φωνή. Στέκεται ολόρθος στην όχθη, μέσα σε κουβάρια κόκαλα 40 μέσα σε στοίβες κίτρινα φύλλα: άδειο κλουβί προσμένοντας την ώρα της φωτιάς.