Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών, για μιαν αγάπη μυστική σ’ ανεύρετα θολάμια ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων.

5 Με γύρους με λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή. *

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι 10 κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές…

Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή. 15 Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση μα ποιός να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια (Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς) μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια 20 του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.