Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό· λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια… Ω μην ταράξεις… πρόσεξε ν’ ακούσεις τ’ αλαφρό

5 ξεκίνημά της… τ’ άγγιξες το δέντρο με τα μήλα το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί… Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα να ’σουν εσύ που θα ’φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα 10 μέρες ν’ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ’ ουρανού, * να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού…

Η νύχτα να ’ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη, σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό, 15 μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες 20 και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.