«Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» γρινιάζει κάποιος φωνογράφος· πες μου τί να της πω, Χριστέ μου, τώρα συνήθισα μονάχος.

5 Με φυσαρμόνικες που σφίγγουν φτωχοί μη βρέξει και μη στάξει όλο και κράζουν τους αγγέλους κι είναι οι αγγέλοι τους μαράζι.

Κι οι αγγέλοι ανοίξαν τα φτερά τους 10 μα χάμω χνότισαν ομίχλες δόξα σοι ο θεός, αλλιώς θα πιάναν τις φτωχιές μας ψυχές σαν τσίχλες.

Κι είναι η ζωή ψυχρή ψαρίσια — Έτσι ζεις; — Ναι! Τί θες να κάνω· 15 τόσοι και τόσοι είναι οι πνιμένοι κάτω στης θάλασσας τον πάτο.

Τα δέντρα μοιάζουν με κοράλλια που κάπου ξέχασαν το χρώμα τα κάρα μοιάζουν με καράβια 20 που βούλιαξαν και μείναν μόνα…

«Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια; Αγάπη, πού ’ναι η εκκλησιά σου βαρέθηκα πια στα μετόχια.

25 Α! να ’ταν η ζωή μας ίσια πώς θα την παίρναμε κατόπι μ’ αλλιώς η μοίρα το βουλήθη πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη.

Και ποιά είν’ η κόχη; Ποιός την ξέρει; 30 Τα φώτα φέγγουνε τα φώτα άχνα! δε μας μιλούν οι πάχνες κι έχουμε την ψυχή στα δόντια.

Τάχα παρηγοριά θα βρούμε; Η μέρα φόρεσε τη νύχτα 35 όλα ειναι νύχτα, όλα ειναι νύχτα κάτι θα βρούμε ζήτα ζήτα…

«Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι…» Βλέπω τα κόκκινά της νύχια μπρος στη φωτιά πώς θα γυαλίζουν 40 και τη θυμάμαι με το βήχα.