ΒΑΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
- Eideneir, H.: Ptochoprodromos. Neograeca Medii Aevi V.
- Jeffreys, E.: Digenis Akritis. The Grottaferrata and Escorial versions.
- Cupane, C.: Romanzi cavallereschi bizantini.
- Egea, J.: La crónica de Morea.
- Μανούσακας, Μ. Ι.: Λεονάρδου Ντελλαπόρτα Ποιήματα (1403/1411).
- Siapkaras-Pitsillides, Th.: Le pétrarquisme en Chypre. Poèmes d' amour. 2η έκδ.
- Αλεξίου, Στ.: Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος.
- Πολίτης, Λ.: Γεωργίου Χορτάτση, Κατζούρμπος.
- Κακουλίδη-Πάνου, Ε.: Ιωαννίκιος Καρτάνος, Παλαιά τε και Νέα Διαθήκη.
- Κάσδαγλης, Ε.: Η Καινή Διαθήκη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις απλήν διάλεκτον γενομένη μετάφρασις διά Μαξίμου του Καλλιουπολίτου.
- Λάνδος, Α.: Γεωπονικόν. Βιβλίο καλούμενον Γεωπονικόν εις το οποίον περιέχονται ερμηνείαις θαυμασιώτατες.
- Manoussacas, M. & M. Lassithiotakis.: François Scouphos Ο Γραμματοφόρος (Le Courrier).
- Browning R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 106-108, 123-125.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 474-476.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 324-329.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά. Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 524-526.
- Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 121-123.
- Χόρροκς, Τζ. Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της, σελ. 529.
- Καρατζόλα, Ε. Από τον Ουμανισμό στον Διαφωτισμό: Η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής και της γραμματικής της.
- Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 137, 138-139.
- α. Browning, R. Η ελληνική γλώσσα, μεσαιωνική και νέα, σελ. 137-138, β. Συμεωνίδης, Χ. Π. Ελληνικής και τουρκικής αμοιβαίες επιδράσεις, γ. Σκοπετέα, E. «Aσθενείς» και «ισχυροί» των Bαλκανίων.
Θέματα ιστορίας της ελληνικής γλώσσας
Η Ελληνική γλώσσα από τον 12ο εως τον 17ο αιώνα: Πηγές και εξέλιξη
Michel Lassithiotakis (2007)
Χόρροκς, Τζ. 2006.
Ελληνικά: Ιστορία της γλώσσας και των ομιλητών της. Εισαγωγή-μετάφραση M. Σταύρου & M. Τζεβελέκου. Αθήνα: Εστία, σελ. 529.
© Εστία[…] Αναφέρθηκε ότι οι περισσότερες από τις σημαντικότερες φωνολογικές εξελίξεις κατά τη μετάβαση από την «αρχαία» στη «νέα» ελληνική είχαν ολοκληρωθεί ως το τέλος της ύστερης αρχαιότητας. Αλλά, μολονότι μερικές από τις μεγαλύτερες αλλαγές στη μορφολογία και στη σύνταξη έχουν επίσης τις ρίζες τους στην ίδια περίοδο, η ολοκλήρωσή τους, και η εμφάνιση πολλών άλλων ανήκει κανονικά στη μεσαιωνική εποχή. Με το τέλος του 15ου αιώνα, τα συστατικά μέρη του μορφώματος που εξελίχθηκε στη σημερινή ΠΝΕ ήταν ήδη παρόντα, ωστόσο η ίδια η γλώσσα παρέμενε βασικά κατακερματισμένη. Η αρχαΐζουσα γραπτή ελληνική διέθετε τις δικές της ποικιλίες, ενώ οι προσπάθειες να γραφτεί η δημώδης παρέμεναν ασταθείς, έχοντας ως συνέπεια μια ποικίλη πρόσμειξη τύπων της γραπτής μέσου επιπέδου και του καλλιεργημένου λόγου πάνω σε βάσεις που αντανακλούν διαφορετικές προφορικές παραδόσεις και / ή τοπικές εξελίξεις. Μόνο στο χώρο της ρομαντικής μυθοπλαστικής ποίησης υπήρχε κάτι σαν «πρότυπο», μη τοπικό, το οποίο εξελίχθηκε σε υπόδειγμα ύφους· αλλά ακόμη και αυτό υπονομεύτηκε από τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, αποτέλεσμα αρχικά της δυτικής και κατόπιν της τουρκικής κυριαρχίας. Η τελευταία αποδείχτηκε το μοιραίο χτύπημα για τον έντεχνο λόγο.
