Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Ποίημα ΙΙΙ

130 Αφού δε φάγουν το εκζεστόν, έκτοτε το σκορδάτον,
ανάθεμά με, βασιλεύ, όταν στραφώ και ιδώ τον,
το πώς ανακομβώνεται κατά της μαγειρίας,
και εγώ υπηγαίνω και έρχομαι πόδας μετρών των στίχων.
Αυτός κοτσώνει το γλυκύν εις το τρανόν μουχρούτιν,
135 και εγώ ζητώ τον ίαμβον, γυρεύω τον σπονδείον,
γυρεύω τον πυρρίχιον και τα λοιπά τα μέτρα.
Αλλά τα μέτρα πού ωφελούν την άμετρόν μου πείναν;
Πότε γάρ εκ τον ίαμβον να φάγω, κοσμοκράτωρ,
ή πώς εκ τον πυρρίχιον ποτέ μου να χορτάσω;
140 Έδε τεχνίτης στιχιστής εκείνος ο τσαγγάρης
είπε το »κύριε ευλόγησον«, ήρξατο ρουκανίζειν.
Εγώ δε, φευ της συμφοράς, πόσους να πλέξω στίχους,
πόσα να γράψω και να ειπώ, πόσα να λαρυγγίσω,
να τύχω μου του λάρυγγος της άκρας θεραπείας;
145 Ώρμησα τάχα και εγώ το να γενώ τσαγγάρης,
μήνα χορτάσω το ψωμίν, το λέγουν αφρατίτσιν,
ή από το μεσοκάθαρον, το λέγουν της πτωχείας,
το επεθυμούν γραμματικοί και καλοστιχοπλόκοι,
και τέως οκάπου ηύρηκα το ταρτερόν, το λέγουν,
150 και δίδω το και ηγόρασα σουβλίν από τσαγγάρην,
και ως ήσαν τα καλίγια μου πλήρης εξεσχισμένα,
επίασα τάχα και εγώ να τα περισουφρώσω,
και κρούω σουβλέαν το χέριν μου και εδιέβην απεκείθεν,
και ως τύμπανον εγένετο καλλίστου τυμπανάρη,
155 και ολόκληρον εδιεβίβασα μήναν εις τον ξενώνα.