Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

- «Ψυχή μου, μυριοευχαριστώ το ορθοσυμβούλευτόν σου,
αμέ το τέως παρακαλώ πολλά την ευγενειάν σου,
265 αν έχης πίστιν εις Θεόν, μηδέν μου λησμονήσης.
Τώρα δια την ζηλοφθονίαν πρέπει να γράψω οκάτι,
να μαρτυρήσω τα κακά, τα κάμνει η πομπεμένη,
και απ'εδικού μου ουκ εγροικώ, λέγω, την σύνθεσίν της,
την φύσιν, την ενέργειαν, την έχει η ασβολωμένη».
270 Και από την έννοιαν έπεσα πονομεριμνημένος,
λέγω σου, εις το κρεβάτι μου, στην φυλακήν απέσω,
να μεριμνώ το τι να ειπώ, πώς να την ονειδίσω.
Και μετά τούτον τον σκοπόν τον μεριμνοεμελέτουν,
εις μίαν γωνίαν της φυλακής στρέφομαι, ανετρανίζω,
275 βλέπω θρονίν ολόχρυσον, λαμπρόν, ευτρεπισμένον
και όπου εις εκείνον το θρονίν εκάθετον απάνω
- αν ημπορέσω ο ταπτινός να σε το | κα[[τα]]λέξω:

Περί της Αληθείας

Κορίτσιν είδα θαυμαστόν, οκάτι εξαιρημένον,
πανέμνοστην αρχόντισσαν και πανευγενεστάτην.
280 Μακράν είχεν την ηλικίαν, ίσιαν ως το κοντάριν,
χρόαν, λέγω αλεφάντινον εις τα μουσούδια απάνω
και δυο μήλα εις το πρόσωπον κόκκινα γοιόν το ρόδον,
χείλη βαμμένα, να ήλεγες, με του λαγού το αίμαν,
ομμάτια μαύρα, πρόσχαρα, γοργά πολλά εις το βλέμμα,
285 συχνέα ν' αλλάσσου την θωρίαν, σίντα τα ανετρανίσης·
βραχίονες είχεν στρογγυλούς, άσπρους ωσάν το χιόνι
και δύο παλάμες θαυμαστές, μεγάλες να βαστάζουν·