Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
| 4 εγγραφές [1 - 4] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
- άμεμπτος -η -ο [ámemptos] Ε5 : που είναι τελείως σωστός, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τον κατηγορήσει. ANT μεμπτός: Ένας ~ άνθρωπος / χαρακτήρας. Άμεμπτη εμφάνιση / συμπεριφορά / διαγωγή.
άμεμπτα ΕΠIΡΡ: Οι εξετάσεις / όλα έγιναν ~. [λόγ. < αρχ. ἄμεμπτος]
- αξιόμεμπτος -η -ο [aksiómemptos] Ε5 : για συμπεριφορά, ενέργεια κτλ. που είναι αντίθετη με τους κανόνες της ηθικής, της δεοντολογίας: Aξιόμεμπτες πράξεις.
[λόγ. αξιο- + μεμπ- (μέμφομαι) -τος κατά το αντ. αξιέπαινος]
- επίμεμπτος -η -ο [epímemptos] Ε5 : (λόγ.) που δεν είναι σωστός με αποτέλεσμα να μπορούμε να τον κατηγορήσουμε: Επίμεμπτη πράξη / συμπεριφορά. || (ως επίσημος χαρακτηρισμός): Επίμεμπτη διαγωγή.
[λόγ. < ελνστ. ἐπίμεμπτος]
- μεμπτός -ή -ό [memptós] Ε1 : που δεν είναι σωστός, με αποτέλεσμα να μπορούμε να τον κατηγορήσουμε. ANT άμεμπτος: Mεμπτή πράξη / συμπεριφορά. Οι ενέργειές του δεν έχουν τίποτα το μεμπτό.
[λόγ. < αρχ. μεμπτός]
