ΒΑΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
- Παυλίδου, Θ.-Σ. 1999.: Αναζητώντας μια θεωρία της γλωσσικής ανισότητας
- Χριστίδης, Α.-Φ. 1999.: Στάσεις απέναντι στην πολυγλωσσία
- Strubell, M. 1999.: Στάσεις απέναντι στη γλώσσα
- Paker, S. 2006.: Επίδραση-μίμηση-μετάφραση ή μετάφραση- μίμηση-επίδραση; Μια προβληματική αμοιβαία σχέση στον λογοτεχνικό-ιστορικό λόγο του Mehmed Fuad Köprülü.
- Λιάκος, Α. 2001.: «Εξ ελληνικής εις την ημών κοινήν γλώσσαν»
- Tonnet, H. 2003.: Για μια ιστορία της διαμόρφωσης του λεξιλογίου της κοινής νέας ελληνικής
- Truchot, C. 2005.: Οι εθνικές γλώσσες στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών γλωσσικών πολιτικών
- Slodzian, M. 2005.: Ευρωπαϊκή πολυγλωσσία και τεχνολογικοποίηση των γλωσσών
- Χριστίδης, Α.-Φ. 1999.: Στάσεις απέναντι στην πολυγλωσσία
- Slodzian, M. 2005.: Ευρωπαϊκή πολυγλωσσία και τεχνολογικοποίηση των γλωσσών
Η Ελληνική Γλώσσα στην Ευρώπη
Η μετάφραση ως μέσο υποστήριξης των ασθενών γλωσσών
Σελλά, Ε.
Strubell, M. 1999.: Στάσεις απέναντι στη γλώσσα. Αποδυνάμωση των ισχυρών γλωσσών και ενίσχυση των ασθενών.
Στο "Ισχυρές" και "ασθενείς" γλώσσες στην Ε.Ε: όψεις του γλωσσικού ηγεμονισμού (πρακτικά διεθνούς συνεδρίου, Θεσσαλονίκη Μάρτιος 1997), επιμ. Α.-Φ. Χριστίδης, 1ος τόμ., 168. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας.© Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
Ενίσχυση και αποδυνάμωση των γλωσσών: προς την ενεργητική προστασία
Στον τίτλο του άρθρου μου μιλώ για την «αποδυνάμωση των ισχυρών γλωσσών». Αυτό αισθάνονται ότι συμβαίνει στις γλώσσες τους οι ηγέτες πολλών χωρών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, και φυσικά των μικρότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διεθνοποίηση των αγορών σημαίνει ότι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι βρίσκουν τη χρήση της αγγλικής όλο και περισσότερο αναγκαία. Οι Γάλλοι ανησύχησαν τόσο πολύ, που άλλαξαν το Σύνταγμά τους και ψήφισαν νόμο[1] για την προστασία της επίσημης γλώσσας τους, της γαλλικής. Είναι φυσικό οι Σουηδοί, οι Πορτογάλοι και οι Έλληνες -για να αναφέρω μερικούς μόνο- να διαπιστώνουν ότι η χρήση της γλώσσας τους δεν είναι δυνατή σε διεθνή φόρα όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης ή τα Ηνωμένα Έθνη. Αλλά και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση συχνά η χρήση τους είναι περιορισμένη, όταν πρόκειται για κείμενα εργασίας ή συνεδριάσεις επιτροπών. Έτσι, άνθρωποι που εργάζονται σε διοικήσεις και συστήματα που προηγουμένως ήταν κλειστά, διαπιστώνουν τώρα ότι δεν τους αρκεί πλέον μόνο η δική τους γλώσσα για να συμμετέχουν αποτελεσματικά σε τέτοιες περιστάσεις. Αυτή η ανάγκη πολυγλωσσίας είναι για τους περισσότερους από αυτούς μια σχετικά νέα εμπειρία και μοιάζει να δημιουργεί ένα βαθμό ανασφάλειας. Αισθάνονται ότι η γλώσσα τους γίνεται λειτουργικά μικρότερη.
1 Ο νόμος ψηφίστηκε το 1994 και είναι γνωστός ως Loi Toubon.