ΑΝΔΡΟΓΕΟΣ

Αυτός ο γιος του Μίνωα και της Πασιφάης ήταν ικανότατος αθλητής σε όλα τα αθλήματα. Πήρε μέρος στους αγώνες που οργάνωσε ο Αιγέας στην Αθήνα και νίκησε παντού. Από ζήλεια, και πεπεισμένος ότι δεν θα τα καταφέρει και θα πεθάνει, ο Αιγέας ζήτησε από τον Ανδρόγεο να παλέψει και να καταβάλει τον ταύρο που ο Ποσειδώνας είχε στείλει στον πατέρα του νέου, τον Μίνωα, ως θεϊκό σημάδι για την επικράτησή του έναντι των τριών αδελφών του, κι εκείνος δεν θυσίασε. Πράγματι, ο μανιασμένος ταύρος κατέβαλε τον νέο. Άλλη εκδοχή του μύθου θέλει τον Ανδρόγεο μετά τις νίκες του στα Παναθήναια, να πορεύεται προς τη Θήβα, για να πάρει μέρος και εκεί σε αγώνες. Στον δρόμο παραμόνευσαν συναθλητές του και τον σκότωσαν.

Είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον, ο Ανδρόγεος πέθανε. Η είδηση του θανάτου του γιου του βρήκε τον Μίνωα στην Πάρο, όπου θυσίαζε στις Χάριτες. Έφερε σε πέρας την τελετή πετώντας το στεφάνι και ζητώντας να σταματήσει ο αυλός (έτσι αιτιολογείται το τοπικό λατρευτικό έθιμο να θυσιάζουν στις Χάριτες χωρίς στεφάνια στα κεφάλια και χωρίς αυλό). Από εκεί ο Μίνωας έβαλε πλώρη για τον Σαρωνικό και κατάφερε να κυριεύσει τα Μέγαρα, προϋπόθεση για να προχωρήσει προς την Αθήνα, μόνο χάρη στον έρωτα που ενέπνευσε στην κόρη του Νίσου Σκύλλα ή επειδή τη δελέασε με κοσμήματα (υπαινιγμός στον πλούτο και την αισθητική της Κρήτης). Και την Αθήνα μπόρεσε να την κυριεύσει μόνο ύστερα από παρέμβαση του Δία που έστειλε λοιμό στην πόλη. Το μαντείο που ρώτησαν είπε να πληρώσουν για τον φόνο του Ανδρόγεου την ποινή που θα όριζε ο Μίνωας και όχι θυσιάζοντας άλλες παρθένες όπως είχαν κάνει μέχρι τότε με τις κόρες του Υάκινθου, τις Υακινθίδες. Κι εκείνος όρισε κάθε χρόνο ή κάθε εννιά χρόνια, εφτά αγόρια και εφτά κορίτσια, εννιάχρονα όλα, τροφή για τον Μινώταυρο για όσο θα ζούσε το τέρας. (Απολλόδωρος 3.209-213)

Ο Παυσανίας μαρτυρεί την ύπαρξη βωμού του Ανδρόγεου στο Φάληρο, επονομαζόμενου του Ἥρωος (1.1.4.9).