Ανθολογία Επιγραφών
Όψεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων
του Άγγελου Π. Ματθαίου
55. Ενεπίγραφος βωμός λευκού μαρμάρου.
Βρέθηκε στην Αγορά της πόλης της Θάσου. Φυλάσσεται στο Μουσείο Θάσου.
Έκδ. J. Ρouilloux, ΒCΗ 79 (1955) 75-86 (SEG 14, 565). Μ. Guarducci, Εpigrafia Greca, Ι, Roma 1967, 162-164, αρ. 8. L. H. Jeffery, The Local Scripts of Αrchaic Greece, Οxford 1961, Τhasos, σελ. 300-301, 307, αρ. 61. R. Μeiggs & D. Lewis, A Selection of Greek Historical Inscriptions, Oxford 1988 (rev. ed.), 3.
625-600 π.Χ.
|
Γλαύϙω εἰμὶ μνῆ- μα τῶ Λεπτίνεο· ἔ- θεσαν δέ με ωἱ Βρέντ- εο παῖδες.
(Φιλ. μεταγρ.) Γλαύκου εἰμὶ μνῆ|μα τοῦ Λεπτίνου· ἔ|θεσαν δέ με οἱ Βρέντ|ου παῖδες. |
Είμαι το μνημείο του Γλαύκου του Λεπτίνου. Με έφτειαξαν τα παιδιά του Βρέντου.
Η επιγραφή είναι χαραγμένη βουστροφηδόν στο αρχαϊκό Παριακό-Θασιακό αλφάβητο: Ο = ω· Ω = ο, ου. |
Ο Γλαύκος ήταν φίλος του Πάριου ποιητή Αρχιλόχου και τον μνημονεύει σε ποιήματά του. Παραθέτω δύο:
τοῖος ἀνθρώποισι θυμός, Γλαῦκε Λεπτίν‹εω› πάϊ,
γίνεται θνητοῖς, ὁποίην Ζεὺς ἐφʼ ἡμέρην ἄγηι.
Γλαῦχʼ, ὅρα· βαθὺς γὰρ ἤδη κύμασιν ταράσσεται
πόντος, ἀμφὶ δʼ ἄκρα Γυρ‹έω›ν ὀρθὸν ἵσταται νέφος,
σῆμα χειμῶνος, κιχάνει δʼ ἐξ ἀελπτίης φόβος.
[Βλ. M. L. West, Iambi et elegi Graeci, I, Oxford 1971, Archilochus frs. 131 καὶ 105.]
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το ταφικό μνημείο του Γλαύκου βρίσκεται εντός της Αγοράς, εντός δηλαδή των ορίων της πόλης, τιμή προοριζόμενη μόνο για τον οικιστή της. Στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις έθαπταν τους νεκρούς έξω από τα τείχη της πόλης. Εξαίρεση έκαναν για τους οικιστές (κατά κανόνα αποικιών) και σε ελάχιστες περιπτώσεις σε εξέχοντες για ανδραγαθία και για τις υπηρεσίες τους προς μια πόλη άνδρες, λ.χ. οι Αμφιπολίτες έθαψαν τον Σπαρτιάτη Βρασίδα προ της Αγοράς της πόλης ως ελευθερωτή και οικιστή της πόλης, βλ. Θουκ. 5, 11:
μετὰ δὲ ταῦτα τὸν Βρασίδαν οἱ ξύμμαχοι πάντες ξὺν ὅπλοις ἐπισπόμενοι δημοσίᾳ ἔθαψαν ἐν τῇ πόλει πρὸ τῆς νῦν ἀγορᾶς οὔσης· καὶ τὸ λοιπὸν οἱ Ἀμφιπολῖται, περιείρξαντες αὐτοῦ τὸ μνημεῖον, ὡς ἥρωί τε ἐντέμνουσι καὶ τιμὰς δεδώκασιν ἀγῶνας καὶ ἐτησίους θυσίας, καὶ τὴν ἀποικίαν ὡς οἰκιστῇ προσέθεσαν … νομίσαντες τὸν μὲν Βρασίδαν σωτῆρά τε σφῶν γεγενῆσθαι …
[(Μετ.) Μετά οι σύμμαχοι όλοι ακολουθώντας ένοπλοι έθαψαν τον Βρασίδα δημοσία· και στο εξής οι Αμφιπολίτες αφού περιέφραξαν το ταφικό μνημείο του, θέσπισαν ετήσιες θυσίες εις μνήμην του ως ήρωα και τον τιμούν με αγώνες και του προσέγραψαν την αποικία σαν να ήταν ο οικιστής, θεωρώντας ότι ο Βρασίδας υπήρξε σωτήρας τους …]
