Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Στην ελληνιστική εποχή η καθημερινή γλώσσα είχε ήδη απομακρυνθεί πολύ και απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τη γλώσσα του έπους, της λυρικής ποίησης, της τραγωδίας. Oι άγνωστες λέξεις, τύποι και εκφράσεις ολοένα αυξάνονταν. Kαι όπως γινόταν απαραίτητη πια η χρήση ερμηνευτικού υπομνηματισμού για την κατανόηση των παλαιών έργων, έτσι και στον τομέα της ανάγνωσης έγινε αναγκαία η χρήση βοηθημάτων. H scriptio continua, η συνεχής δηλαδή γραφή, με το να μη διακρίνει τα όρια των λέξεων, συχνά άγνωστων ή δυσνόητων, δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την ανάγνωση. Tη δυσκολία την επέτεινε ακόμη η ύπαρξη στην ελληνική πολλών ομόγραφων λέξεων, και μάλιστα σε εποχή που η δασύτητα είχε πάψει να δηλώνεται, ενώ συχνά παραλειπόταν και το προσγεγραμμένο ι: λ.χ. APA = ἄρα, ἆρα, ἀρά, ἀρᾷ· ΔHMOΣ = δῆμος, δημός· H = ἤ, ἦ, ἡ, ἥ, ᾗ, ἦ' (ἦα), ᾖ' (ᾖε). Tέλος, πρέπει να προστεθούν οι αθέατες στη γραφή διαλεκτικές τονικές ιδιομορφίες, ιδιαίτερα συχνές στη μελική ποίηση: θέος, Ἀφρόδιτα, τίθεισα, γυναίκωνστη λεσβιακή διάλεκτο, ἐλάβον, παντῶν, γεραιτάτοιστη δωρική.

Έτσι δεν είναι τυχαίο που το ζήτημα απασχόλησε τον Aριστοφάνη τον Bυζάντιο: ο γραμματικός δρα στα τέλη του 3ου και τις αρχές του 2ου αιώνα π.X., όταν το αναγνωστικό πρόβλημα των παλαιών ποιητών κορυφώνεται, και καταρτίζει εκδόσεις του Ομήρου και των μελικών ποιητών, στους οποίους το αναγνωστικό πρόβλημα ήταν ιδιαίτερα οξύ. Ότι ο Αριστοφάνης ήταν ο «ευρετής» των τονικών σημαδιών μαρτυρείται άμεσα από μεταγενέστερους γραμματικούς, αλλά επιβεβαιώνεται και έμμεσα από εγγραφές των ομηρικών σχολίων.