Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Κείμενο 2: Β. Δενδρινού. Βαθμοί διγλωσσικής επάρκειας.

Υπάρχουν αναμφισβήτητα διάφοροι βαθμοί διγλωσσικής επάρκειας, ενώ, παράλληλα, προγενέστερες μελέτες για τη διγλωσσία έκαναν διάκριση μεταξύ της παρατακτικής και της σύνθετης διγλωσσίας, με τον ισχυρισμό ότι στη σύνθετη διγλωσσία υπάρχει ένα μόνο γλωσσικό σύστημα που περιέχει και τις δύο γλώσσες, ενώ στην παρατακτική διγλωσσία υπάρχουν δύο συστήματα που δεν παρεμβάλλονται το ένα στο άλλο, αλλά διαμεσολαβούνται μόνο στο επίπεδο της γνώσης. Παρόλο που αυτή η διάκριση έχει αμφισβητηθεί, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε αυτές τις δυο θεωρητικές κατασκευές απλά και μόνο επειδή σχετίζονται με τη διαφοροποιημένη συμπεριφορά που καλούνταν να περιγράψουν. Και πράγματι, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε δίγλωσσους όσοναφορά τον τρόπο που χρησιμοποιούν καθεμιά από τις δύο γλώσσες. Με αυτό δεν εννοούμε απλώς πως ο ομιλητής χρησιμοποιεί διστακτικά μόνο μία από τις δύο γλώσσες, με κάποια ιδιαίτερη προφορά ή με λάθη ως προς τη νόρμα, ούτε ότι έχει αναπτύξει περισσότερες δεξιότητες γραμματισμού στη μια γλώσσα. Οι διαφορές ανάμεσα σε δίγλωσσες ομάδες ή άτομα και στο πώς αυτές αλληλεπιδρούν με καθεμιά από τις δυο γλώσσες, σχετίζονται με μια σειρά κοινωνικοπολιτικών και παιδαγωγικών παραγόντων που καθορίζουν τη γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα/ υποκειμενικότητα των ομάδων και συνεισφέρουν σε διαφοροποιητικά αποτελέσματα μάθησης και σε διαφοροποιημένες κοινωνικές πρακτικές έχοντας ως βάση την κάθε μία από αυτές τις γλώσσες.

Μετάφραση Νίκος Γεωργίου