Παράλληλη αναζήτηση
| 1.457 εγγραφές [251 - 260] | << Πρώτο < Προηγούμενο Επόμενο > Τελευταίο >> |
[Λεξικό Κριαρά]
- μειλίχιος, επίθ.
-
- Μειλίχιος:
- (Δούκ. 34914).
[αρχ. επίθ. μειλίχιος. Η λ. και σήμ.]
- Μειλίχιος:
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μειλίχιος -α -ο [milíxios] Ε6 : (για πρόσ.) που οι εκδηλώσεις του, ιδίως τα λόγια του, χαρακτηρίζονται από γλυκύτητα, από έλλειψη βιαιότητας: Είναι πολύ ~ άνθρωπος· ποτέ δεν υψώνει τον τόνο της φωνής του. || για ανάλογη συμπεριφορά: Mειλίχιο βλέμμα / χαμόγελο.
μειλίχια ΕΠIΡΡ. [λόγ. < αρχ. μειλίχιος]
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μειλιχιότητα η [milixiótita] Ο28 : η ιδιότητα του μειλίχιου ανθρώπου.
[λόγ. μειλίχι(ος) -ότης > ότητα]
[Λεξικό Κριαρά]
- μεινίσκω· μεινέσκω· μενέσκω· μνέσκω· μνίσκω.
-
- I. Ενεργ.
- Ά (Μτβ.) παύω, σταματώ:
- δεν μεινίσκω να ποθώ την εμορφιάν της (Κυπρ. ερωτ. 11617).
- Β́ Αμτβ.
- 1)
- α) Παραμένω στην ίδια θέση, ακινητώ:
- (Μαχ. 15226)·
- (σε παροιμ.):
- το νερόν πάγει και ο άμμος μεινίσκει (Μαχ. 47820)·
- β) χρονοτριβώ, αδρανώ:
- εβρώμισεν η πληγή … διατί εμείνισκεν (ενν. ο γιατρός) (Ασσίζ. 4313).
- α) Παραμένω στην ίδια θέση, ακινητώ:
- 2)
- α) Παραμένω σε μια κατάσταση ή διάθεση:
- μήτε η ψυχή μου δύνεται μνέσκοντας συγχυσμένη έξω να δώσει την χαράν (Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [1178])·
- β) διατηρούμαι, διαρκώ:
- της εμορφιάς το βλέμμαν τού μεινίσκει (Κυπρ. ερωτ. 762)·
- Η δικαιοσύνη του μεινέσκει … εις τον αιώνα (Χριστ. διδασκ. 67)·
- γ) εμμένω:
- μεινέσκει εις τη σκληρότητά του (Χριστ. διδασκ. 419)·
- δ) μένω πιστός, υπακούω:
- δεν μεινέσκει εις όλα τα λόγια του νόμου (Χριστ. διδασκ. 97).
- α) Παραμένω σε μια κατάσταση ή διάθεση:
- 3) Απομένω:
- Τόπος ουδέν τους έμνεσκε της γης (Πένθ. θαν. 281).
- 4) Περιέρχομαι σε μια κατάσταση· γίνομαι:
- Αν έρτω, η Λευκουσία μεινίσκει εύκαιρη (Μαχ. 37430).
- 1)
- Ά (Μτβ.) παύω, σταματώ:
- II. (Μέσ.) απομένω:
- τα κόκαλά σου μεινίσκουνται εις το καρίν! (Βουστρ. 2526).
[<αόρ. του μένω + κατάλ. ‑ίσκω. Τ. με‑ στο Meursius (‑ειν). Οι τ. μνέ‑, μνί‑ και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ. κυπρ.]
- I. Ενεργ.
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μεϊντάνι το [meidáni] Ο44 : (λαϊκότρ.) η πλατεία ή οποιοσδήποτε άλλος ανοιχτός χώρος σε χωριό ή πόλη, όπου συνήθ. μαζεύονται πολλοί άνθρωποι: Nτύθηκε, στολίστηκε και βγήκε στο ~. ΦΡ βγαίνω στο ~, εμφανίζομαι δημόσια. βγάζω κτ. στο ~, γνωστοποιώ κτ., ιδίως κακό.
[τουρκ. meydan -ι]
[Λεξικό Κριαρά]
- μεϊντάνι το.
-
— Πβ. και ατ‑μεϊντάνιν.
- Πλατεία, ανοιχτή έκταση (εδώ προκ. για αγορά):
- Στο μεϊντάνι σταφύλια (Divān (Δέδες) V 6α).
- Τ. μαϊτάνιν (<τουρκ. maydan) ως τοπων.:
- (Πανάρ. 7529).
[<τουρκ. meydan. Διαφ. τ. σήμ. ιδιωμ. Η λ. στο Somav. και σήμ.]
- Πλατεία, ανοιχτή έκταση (εδώ προκ. για αγορά):
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μείξη η [míksi] Ο31 : η ανάμειξη: ~ εικόνας / ήχου, καταγραφή σε μία ταινία δύο ή περισσότερων οπτικών ή ακουστικών σημάτων, ιδίως για τηλεοπτική μετάδοση. || (λόγ.): Σαρκική ~, συνουσία.
[λόγ. < αρχ. μεῖξις (-σις > -ση)]
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μειξοβάρβαρος -η -ο [miksovárvaros] Ε5 : (μειωτ.) που δεν είναι γνήσιος ελληνικός: Mειξοβάρβαρη γλώσσα, που περιέχει βαρβαρισμούς. Mειξοβάρβαρο ιδίωμα. || (ως ουσ.) ο μειξοβάρβαρος, θηλ. μειξοβάρβαρη, Έλληνας που προέρχεται από επιμειξία.
[λόγ. < αρχ. μιξοβάρβαρος (ορθογρ. κατά το μείξη)]
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μειξοπαρθένα η [miksoparθéna] Ο26 : γυναίκα που είναι παρθένα από καθαρά ανατομική άποψη αλλά με σεξουαλικές εμπειρίες τις οποίες προσπαθεί να αποκρύψει.
[< μειξοπάρθενος μεταπλ. κατά το λαϊκό παρθένα]
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
- μειξοπάρθενη η [miksopárθe ni] Ο32 & (λόγ.) μειξοπάρθενος η [mikso párθenos] Ο36 : μειξοπαρθένα. || (ως επίθ.): ~ γυναίκα.
[-νος: λόγ. < αρχ. μιξοπάρθενος (ορθογρ. κατά το μείξη) `μισή κοπέλα και μισή θηρίο΄ επίθ. της Σφίγγας (ίσως ειρωνικά ή από παρανόηση της σημ.)· -νη: μειξοπάρθεν(ος) μεταπλ. -η για προσαρμ. στη δημοτ.]
