πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Η βαθμολόγηση είναι η «έκφραση της αξιολογικής κρίσης του δασκάλου (που προέκυψε από ανάλυση ποιοτικών πληροφοριών, και πιο συγκεκριμένα από εφαρμογή τακτικής κλίμακας, κατά την παρατήρηση ποιοτικής μεταβλητής) με μορφή αριθμού που δηλώνει, έστω και κατά προσέγγιση, ποσότητα» (Τσοπάνογλου 2010²:113).

Ο παραπάνω ορισμός αναφέρεται στο συνηθέστερο τρόπο έκφρασης αξιολογικής κρίσης. Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι έκφρασης της επίδοσης των μαθητών, οι κυριότεροι από τους οποίους είναι: (1) η περιγραφική έκφραση, (2) η αριθμητική έκφραση, (3) η έκφραση μέσω άλλων συμβόλων (π.χ. αλφαβητική, με επιθετικό προσδιορισμό, διχοτομική), (4) η έκφραση «θέσης» (δηλαδή η συγκριτική θέση μαθητών μέσα σε ένα σύνολο μέσω σειράς κατάταξης ή εκατοστιαίας θέσης) και (5) η γραφική ή διαγραμματική έκφραση (Δημητρόπουλος 2005⁷:328).

Η αριθμητική βαθμολογία μπορεί να κατηγοριοποιηθεί περαιτέρω σε αυτήν που προκύπτει από αναλυτική βαθμολόγηση και αυτήν που προκύπτει από σφαιρική βαθμολόγηση. Όπως και αν έχει προκύψει, η αριθμητική βαθμολογία μπορεί να αξιοποιηθεί με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, μπορεί να οδηγήσει στην αποδοχή ενός υποψηφίου σε κάποιο πρόγραμμα (εισαγωγική εξέταση), στην περίπτωση εισαγωγικών εξετάσεων, στην τοποθέτηση μαθητών στο κατάλληλο επίπεδο (κατατακτήρια εξέταση) και σε αποφάσεις σχετικά με την αποτελεσματικότητα της μεθόδου διδασκαλίας (Bachman & Palmer 1996:100).

Τέλος, προκειμένου η βαθμολογία να είναι αξιόπιστη, θα πρέπει να προηγηθεί εκπαίδευση των βαθμολογητών, καθώς και να ακολουθούνται οι αποδεκτές διαδικασίες βαθμολόγησης, να μην εμπλέκονται δηλαδή παράγοντες που δε σχετίζονται με την ικανότητα που μετριέται με το συγκεκριμένο κάθε φορά τεστ (Ηughes 2003:133-134).

Βιβλιογραφία