ΠΡΩΤΟΣ ΠΥΘΙΟΝΙΚΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΑ ΤΟΝ ΑΙΤΝΑΙΟ,

ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΑΡΜΑΤΟΔΡΟΜΙΑ

Ω φόρμιγγα χρυσή, του Απόλλωνα [στρ. α]
και των Μουσών με τις μενεξελιές πλεξούδες
κτήμα κοινό και ταιριαστό,
σε σένα των χορωδών το βήμα υπακούει,
σαν η λαμπρή γιορτή αρχίζει·
τα σήματά σου οι αοιδοί ακολουθούνε,
όταν τα προοίμια, με των χορδών σου τον παλμό ανακρούεις,
που του χορού δηλώνουν την αρχή.
5Εσύ και την ανέσπερη φωτιά στου κεραυνού τη λόγχη σβήνεις.
Πάνω στο σκήπτρο του Διός
κοιμάται ο αετός, των πουλιών ο αρχηγός,
αφήνοντας χαλαρές δεξιά ζερβά να πέφτουν
τις γοργές του φτερούγες·

γλυκά τα βλέφαρά του κλείνει, [αντ. α]
γιατί νεφέλη μελανή στο αγκυλωτό κεφάλι γύρω έχεις απλώσει,
και κοιμισμένος τη λυγερή του ράχη ανασηκώνει
10από τις συγχορδίες σου μαγεμένος.
Αλλά και ο βίαιος Άρης
του κονταριού του την τραχιά αιχμή στην άκρη αφήνει
και νιώθει την καρδιά του να γλυκαίνει από τον ύπνο·
οι μαγικοί σου ήχοι και το μυαλό των αθανάτων συνεπαίρνουν
χάρη στου τέκνου της Λητώς την τέχνη
και των βαθύκολπων Μουσών.

Και όσα, πάνω στη γη και το ακατάλυτο το πέλαγο, [επωδ. α]
ο Δίας δεν αγαπά ταράζονται,
των Πιερίδων τ᾽ άσματα σαν ακούσουν,
κι εκείνος που κείτεται στον Τάρταρο τον τρομερό,
15των θεών ο εχθρός, ο εκατοντακέφαλος Τυφώνας·
αυτόν, που κάποτε τον έθρεψε της Κιλικίας η ξακουστή σπηλιά,
τώρα οι κυματόδαρτες ακτές πέρ᾽ απ᾽ την Κύμη
και η Σικελία τα δασύτριχα του πιέζουνε στέρνα,
κι ο ουράνιος στύλος τον κρατάει ακίνητον εκεί,
της Αίτνας το χιονόσκεπο βουνό,
20που τρέφει ολοχρονίς το τσουχτερό το χιόνι.