465Είπε κι επάνω τα ᾽βαλε ψηλά σ᾽ ένα μυρίκι·
κι επήρε κι έκοψε τρανό σημάδι από καλάμια
δεμένα με μυρίκινα κλαδιά, να μη τα χάσουν
μέσα στο σκότος της νυκτός εις την επιστροφήν τους.
Κι εκείνοι αίμα κι άρματα πατώντας προχωρούσαν,
470ώσπου στους Θράκες έφθασαν· τους ήβραν που εκοιμόνταν
σβησμένοι από τον κάματον, με τ᾽ άρματα σιμά τους
στην γην με τάξιν, τρεις σειρές· και δίζυγα πουλάρια
είχε καθείς στο πλάγι του· στην μέσην εκοιμάτο
ο Ρήσος και οι ταχύποδες ίπποι του από την άκρην
της άμαξας εστέκονταν με τα λουριά δεμένοι. 475
Τους είδε πρώτος ο Οδυσσεύς και στον Τυδείδην είπε:
«Τον άνδρα και τους ίππους του, Διομηδη, εμπρός σου βλέπεις,
που ο Δόλων πριν θανατωθεί μας έχει φανερώσει.
Δείξε, όπως είσαι, ανδράγαθος· δεν πρέπει τ᾽ άρματά σου
480αργά να μείνουν· ξέλυσε τους ίππους ή τους άνδρες
φόνευε συ και άφες σ᾽ εμέ των ίππων την φροντίδα».
Και ως η Αθηνά τον άναψεν, εφόνευε ο Τυδείδης
δεξιά ζερβά· κι ελεεινός ανδρών, οπού εσφαζόνταν
βόγγος ακούετο κι η γη κοκκίνιζε από αίμα.
485Και ως όταν πέσει λέοντας πόχει στον νουν του φόνους
μέσα εις αφύλακτην κοπήν ερίφων ή προβάτων,
ομοίως τότε αφάνιζε τους Θράκες ο Τυδείδης
και δώδεκα εθανάτωσε· και όποιον βαρούσ᾽ εκείνος
με κτύπημα θανάσιμο, κατόπιν ο Οδυσσέας
490ο συνετός ερχόμενος τον έσερνε απ᾽ τον πόδα,
και τον τραβούσεν έξωθεν, όπως ανοίξει δρόμον
εις τα λαμπρά τετράποδα, μήπως εάν πατούσαν
νεκρούς ακόμη αμάθητα σκιρτήσουν από τρόμον.
Δέκατον τρίτον έσφαξε τον Ρήσον βασιλέα,
495που, ενώ την ποθητήν ζωήν τού έπαιρνε ο Τυδείδης,
λέχαζε απ᾽ όνειρο κακό που επάνω του είχε στήσει
της Αθηνάς η σύνεσις, τον έγγονον του Οινέως.
Τ᾽ άλογα από την άμαξαν τότ᾽ έλυσ᾽ ο Οδυσσέας
και αφού μαζί τα έδεσε με τα λουριά τα οδήγα
500έξω απ᾽ το πλήθος κι επειδή να πάρει από τ᾽ αμάξι
την μάστιγα ελησμόνησε, τα εκτύπα με το τόξο.
Κι έπειτα εσφύριξε σιγά σημάδι του Διομήδη.
Έμενε αυτός κι εσκέπτετο το πώς να ανδραγαθήσει,
τ᾽ αμάξι μ᾽ όλα τ᾽ άρματα τα υπέρλαμπρα να σύρει
505απ᾽ το τιμόν᾽ ή βαστακτά στους ώμους να τα πάρει,
ή των Θρακών άλλες ζωές ακόμη να θερίσει·
τούτα ενώ διαλογίζονταν ο θείος Διομήδης,
ήλθ᾽ η Αθηνά στο πλάγι του και, «ω τέκνον του γενναίου
Τυδέως», είπε προς αυτόν, «να γύρεις συλλογίσου
510στα κοίλα πλοία, μη συμβεί με κίνδυνον να φύγεις,
αν κάποιος άλλος των θεών σηκώσει εδώ τους Τρώας».