πάντα όμορφο. Ευτυχισμένος είναι ο Ραδάμανθης, [στρ. δ]
γιατί έλαχε του νου καρπό αψεγάδιαστο,
και η καρδιά του δεν χαίρεται μ᾽ απάτες
75που των ψιθυριστών το πονηρό μυαλό γεννοβολά.
Αμάχητο κακό και για τους δύο των διαβολών οι χαλκευτές,
ω πόσο μοιάζουν με τις παμπόνηρες αλεπούδες!
Αλλά όσο για το κέρδος, τί διάφορο τους μένει;
80Καθώς τα υπόλοιπα σύνεργα στα βάθη τη δουλειά τους κάνουν,
αβύθιστος εγώ επιπλέω σαν τον φελλό
στην άρμη τη θαλασσινή επάνω.

Από του δολερού τα χείλη αδύνατο να βγει [αντ. δ]
λόγος που να ᾽χει κύρος για τον σωστό πολίτη·
κι όμως, τους πάντες κολακεύοντας,
απάτες όλο μηχανεύεται. Τέτοια θρασύτητα ας κρατηθεί μακριά μου!
Τον φίλο μου είθε ν᾽ αγαπώ· στον εχθρό μου όμως σαν εχθρός θα φερθώ,
κι απάνω του σαν λύκος θα ριχτώ, κάθε φορά κι αλλιώτικους
85δρόμους λοξούς πατώντας.
Όποιος μιλάει σωστά παντού θα ξεχωρίζει,
κι όπου υπάρχει τύραννος,
κι όπου ο ασυγκράτητος λαός προστάζει,
κι όπου οι σοφοί την πόλη κυβερνούνε.
Με τον θεό, ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να τα βάζει·

ο θεός πότε εκείνους ανυψώνει [επωδ. δ]
και άλλοτε πάλι σε άλλους μεγάλη δίνει δόξα.
90Μα ούτε αυτό των φθονερών τον νου δεν γαληνεύει,
αλλά, μια στάφνη πολύ μεγάλη με βία τραβώντας,
οδυνηρή ανοίγουνε πληγή στην ίδια την καρδιά τους,
προτού πετύχουν ό,τι μες στο μυαλό τους έχει μπει.
Τον ζυγό στον αυχένα όποιος πήρε
και μ᾽ ελαφριά καρδιά τον σηκώνει
κέρδος έχει· τη βουκέντρα να κλωτσάς
95είναι δρόμος γλιστερός.
Είθε στους αγαθούς να είμαι αρεστός
και μ᾽ αυτούς να κάνω συντροφιά.