[7.6.39] Τότε σηκώθηκε ο Χαρμίνος ο Λακεδαιμόνιος κι είπε: «Μά τους δυο θεούς, μου φαίνεται πως άδικα είστε οργισμένοι με τούτο τον άντρα. Κι εγώ ο ίδιος μπορώ να τον υπερασπίσω σαν μάρτυρας. Γιατί ο Σεύθης, όταν τον ρώτησα εγώ με τον Πολύνικο τί λογής άνθρωπος ήταν ο Ξενοφώντας, σε τίποτε άλλο δεν μπόρεσε να τον κατηγορήσει, παρά είπε μονάχα πως αγαπά υπερβολικά τους στρατιώτες. Και πρόσθεσε πως αυτό είναι το μεγαλύτερό του ελάττωμα και για μας τους Λακεδαιμόνιους και για τον ίδιο το Σεύθη». [7.6.40] Ύστερα σηκώθηκε ο Ευρύλοχος από τους Λουσούς της Αρκαδίας και είπε: «Μου φαίνεται, Λακεδαιμόνιοι, πως αυτό πρώτα πρώτα το στρατηγικό κατόρθωμα πρέπει να κάμετε για μας, δηλαδή να τα καταφέρετε να πληρωθούμε το μισθό μας από το Σεύθη, είτε με το καλό είτε με το άγριο, και να μη μας πάρετε από δω, αν δεν το πετύχετε». [7.6.41] Ο Πολυκράτης πάλι ο Αθηναίος, βαλτός από τον Ξενοφώντα, είπε: «Βλέπω, στρατιώτες, πως εδώ βρίσκεται κι ο Ηρακλείδης, ο άνθρωπος που πήρε και πούλησε όσα λάφυρα αποκτήσαμε μεις με κόπους. Δεν έδωσε όμως τα χρήματα από το ξεπούλημα ούτε στο Σεύθη ούτε σε μας, παρά τα κράτησε ο ίδιος σαν κλέφτης. Αν έχουμε λοιπόν μυαλό, δεν θα τον αφήσουμε να το κουνήσει, αν δεν μας τα δώσει. Γιατί αυτός, πρόσθεσε, δεν είναι από τη Θράκη, παρά από την Ελλάδα, και ωστόσο αδικεί τους Έλληνες».
[7.6.42] Τ᾽ άκουσε αυτά ο Ηρακλείδης και φοβήθηκε πολύ, γι᾽ αυτό σίμωσε το Σεύθη και του λέει: «Αν είμαστε άνθρωποι γνωστικοί, πρέπει να φύγουμε από το μέρος τούτο, που το εξουσιάζουν οι Έλληνες». Κι ανέβηκαν επάνω στ᾽ άλογά τους κι έφυγαν γρήγορα, τραβώντας προς το δικό τους στρατόπεδο. [7.6.43] Από κει ο Σεύθης στέλνει τον Αβροζέλμη το διερμηνέα του στον Ξενοφώντα και του προτείνει να μείνει κοντά του με χίλιους οπλίτες, τάζοντας να του δώσει και τις παραθαλάσσιες τοποθεσίες και όλα όσα του είχε υποσχεθεί. Κατόπι του λέει, φανερώνοντας τάχα μυστικό, πως έμαθε από τον Πολύνικο ότι, αν πέσει ο Ξενοφώντας στα χέρια των Λακεδαιμονίων, οπωσδήποτε θα σκοτωθεί από το Θίβρωνα. [7.6.44] Μα κι άλλοι πολλοί έστελναν αυτές τις πληροφορίες στον Ξενοφώντα, πως δηλαδή τον είχαν συκοφαντήσει κι έπρεπε να προφυλάγεται. Κι εκείνος μόλις τ᾽ άκουσε πήρε δυο ζώα και τα θυσίασε στο Δία το βασιλιά για να μάθει ποιό από τα δυο τού ήταν προτιμότερο και ωφελιμότερο, να μείνει κοντά στο Σεύθη με τους όρους που του πρότεινε ή ν᾽ αναχωρήσει μαζί με το στρατό. Κι ο Δίας του προφήτεψε να φύγει.
[7.7.1] Ο Σεύθης μετακινήθηκε από εκεί που βρισκόταν και στρατοπέδεψε μακρύτερα, ενώ οι Έλληνες κατασκήνωσαν σε χωριά απ᾽ όπου σκόπευαν να πάρουν άφθονα τρόφιμα κι ύστερα να τραβήξουν προς τη θάλασσα. Τα χωριά όμως τούτα ανήκαν στο Μηδοσάδη, δοσμένα από το Σεύθη. [7.7.2] Γι᾽ αυτό ο Μηδοσάδης στενοχωριόταν πολύ, όσο έβλεπε να ξοδεύονται από τους Έλληνες οι σοδειές που υπήρχαν στα χωριά. Πήρε λοιπόν έναν Οδρύση, τον πιο δυνατό από κείνους που είχαν κατέβει από τα βουνά, πήρε και μια τριανταριά ιππείς κι έρχεται και φωνάζει τον Ξενοφώντα να βγει από το στρατόπεδο. Εκείνος πηγαίνει, έχοντας μαζί του μερικούς λοχαγούς κι άλλους φίλους του. [7.7.3] Τότε ο Μηδοσάδης τού λέει: «Κάνετε αδικία, Ξενοφώντα, ληστεύοντας τα χωριά μας. Γι᾽ αυτό σας προειδοποιούμε, εγώ για λογαριασμό του Σεύθη και τούτος εδώ σαν απεσταλμένος του Μήδοκου, που είναι βασιλιάς στο εσωτερικό της χώρας, να φύγετε από τον τόπο μας. Αλλιώτικα δεν θα σας επιτρέψουμε αυτό που κάνετε· κι αν εσείς εξακολουθήσετε να ληστεύετε τη χώρα μας, θα σας αντιμετωπίσουμε σαν εχθρούς».