[7.2.1] Ο Νέωνας ο Ασιναίος κι οι Αχαιοί Φρυνίσκος, Φιλήσιος και Ξανθικλής, καθώς κι ο Τιμασίωνας από τη Δάρδανο, έμειναν αρχηγοί του στρατού, προχώρησαν στα χωριά της Θράκης που βρίσκονται απέναντι στο Βυζάντιο κι εκεί στρατοπέδεψαν. [7.2.2] Φιλονικούσαν όμως οι στρατηγοί μεταξύ τους, γιατί ο Κλεάνορας και ο Φρυνίσκος ήθελαν να πάνε στο Σεύθη, {επειδή αυτός τους είχε πείσει δίνοντας δώρο στον έναν ένα άλογο και στον άλλον μια γυναίκα}. Αλλά ο Νέωνας προτιμούσε να πάνε στη Χερσόνησο, γιατί είχε τη γνώμη πως, αν έμπαιναν στην εξουσία των Λακεδαιμονίων, αυτός θα έπαιρνε την αρχηγία ολόκληρου του στρατού. Ο Τιμασίωνας με τη σειρά του ήθελε να ξαναγυρίσουν στην Ασία, γιατί νόμιζε πως τότε θα μπορούσε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Και οι γνώμες των στρατιωτών δεν ήταν διαφορετικές. [7.2.3] Όσο περνούσε ο καιρός, άλλοι από τους στρατιώτες πουλούσαν τα όπλα τους σ᾽ αυτό το μέρος κι έφευγαν όπως μπορούσαν, κι άλλοι τα έδιναν κι έμεναν στις πόλεις μαζί με τους κατοίκους. [7.2.4] Κι ο Αναξίβιος χαιρόταν μαθαίνοντας πως διαλύεται ο στρατός, γιατί νόμιζε πως μ᾽ αυτά που γίνονται προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες στο Φαρνάβαζο.
[7.2.5] Όταν όμως έφευγε ο Αναξίβιος από το Βυζάντιο, τον συνάντησε στην Κύζικο ο Αρίσταρχος, που διαδέχτηκε τον Κλέανδρο ως αρμοστής του Βυζαντίου. Έλεγαν μάλιστα πως σε λίγο έρχεται και ο Πώλος, που διαδεχόταν το ναύαρχο στον Ελλήσποντο. [7.2.6] Παραγγέλνει λοιπόν ο Αναξίβιος στον Αρίσταρχο να πουλήσει όσους από τους στρατιώτες του Κύρου βρει να έχουν μείνει στο Βυζάντιο. Ο Κλέανδρος αντίθετα κανέναν δεν είχε πουλήσει, παρά και τους άρρωστους τους λυπόταν και τους περιποιόταν, αναγκάζοντας τους κατοίκους να τους δέχονται στα σπίτια τους. Πάντως ο Αρίσταρχος, μόλις πήγε, πούλησε το λιγότερο τετρακόσιους. [7.2.7] Όταν ο Αναξίβιος ταξιδεύοντας γιαλό γιαλό έφτασε στο Πάριο, στέλνει άνθρωπο στο Φαρνάβαζο για να του θυμίσει τις συμφωνίες. Τούτος όμως επειδή έμαθε πως ήρθε ο Αρίσταρχος αρμοστής στο Βυζάντιο και πως ο Αναξίβιος δεν είναι πια ναύαρχος, αδιαφόρησε για τον τελευταίο, ενώ με τον Αρίσταρχο άρχισε να κάνει τις ίδιες συμφωνίες που είχε κάμει με τον Αναξίβιο για τους στρατιώτες του Κύρου.
[7.2.8] Τότε ο Αναξίβιος φώναξε τον Ξενοφώντα και τον παρακαλεί να πάει με κάθε τρόπο και μέσο και όσο γίνεται γρηγορότερα στο στράτευμα. Του παραγγέλνει ακόμα να το συγκρατήσει και να συγκεντρώσει όσους μπορέσει περισσότερους από κείνους που σκόρπισαν εδώ κι εκεί, να το οδηγήσει στην Πέρινθο κι απ᾽ αυτήν κατόπι να το περάσει στην Ασία, όσο γίνεται πιο σύντομα. Του δίνει κι ένα πολεμικό καράβι με τριάντα κουπιά κι ένα γράμμα και στέλνει μαζί του κι έναν άντρα για να διατάξει τους Περίνθιους να συνοδέψουν αμέσως τον Ξενοφώντα με τ᾽ άλογά τους εκεί που βρισκόταν ο στρατός. [7.2.9] Έτσι ο Ξενοφώντας περνάει την Προποντίδα και φτάνει στο στρατόπεδο. Οι στρατιώτες με ευχαρίστηση τον δέχτηκαν και στη στιγμή τον ακολούθησαν πασίχαροι, με την ιδέα ότι θα περνούσαν μαζί του από τη Θράκη στην Ασία.
[7.2.10] Μα ο Σεύθης πληροφορήθηκε πως ο Ξενοφώντας βαδίζει προς τα εκεί, και του ξανάστειλε το Μηδοσάδη με πλοίο, παρακαλώντας τον να του πάει το στρατό. Σε αντάλλαγμα του υποσχόταν καθετί που νόμιζε πως θα μπορούσε να τον πείσει. Εκείνος όμως αποκρίθηκε πως ήταν αδύνατο να γίνει οτιδήποτε απ᾽ αυτά. Ο Μηδοσάδης άκουσε την απάντηση κι έφυγε. [7.2.11] Όταν οι Έλληνες πήγαν στην Πέρινθο, ο Νέωνας με ένα μέρος του στρατού, που έφτανε τους οχτακόσιους άντρες, στρατοπέδεψε χωριστά. Ολόκληρο το άλλο στράτευμα ήταν συγκεντρωμένο κοντά στο τείχος των Περινθίων.