[6.2.27] Από τη στιγμή που έβαλε πλώρη για τον γύρο της Πελοποννήσου, ο Ιφικράτης συνδύασε το ταξίδι με όλες τις προετοιμασίες για ναυμαχία: έτσι, δεν πήρε καθόλου μαζί του τα μεγάλα πανιά, σαν να κινούσε για ναυμαχία· και τα μικρά όμως λίγο τα μεταχειριζόταν, ακόμα κι όταν ο άνεμος ήταν ευνοϊκός, κι έκανε το ταξίδι με τα κουπιά, μ᾽ αποτέλεσμα και τα κορμιά των ανδρών του να δυναμώνει και ταχύτητα να κερδίζει. [6.2.28] Πολλές φορές έβαζε τον στόλο ν᾽ ανοιχτεί από τη στεριά, αντίκρυ στο σημείο όπου έμελλε να γευματίσει ή να δειπνήσει το στράτευμα· κατόπιν τοποθετούσε τα πλοία με την πλώρη προς τη στεριά, κι όταν έδινε το σύνθημα, εκείνα συναγωνίζονταν ποιό θα ᾽φτανε πρώτο στην παραλία. Λογαριαζόταν μεγάλη επιτυχία για ένα πλήρωμα να ᾽ναι το πρώτο που θα ᾽βρισκε νερό κι όλα τ᾽ άλλα αναγκαία, και το πρώτο που θα γευμάτιζε· για κείνους που έφταναν τελευταίοι, πάλι, αποτελούσε μεγάλη τιμωρία και το ότι υστερούσαν σ᾽ όλα αυτά, και ότι έπρεπε να φύγουν ξανά ταυτόχρονα με τους άλλους όταν δινόταν το σύνθημα. Έτσι, ενώ οι πρώτοι τα ᾽καναν όλα με άνεση, οι τελευταίοι βιάζονταν.
[6.2.29] Όταν τύχαινε να γευματίζουν σ᾽ εχθρική περιοχή, ο Ιφικράτης δεν τοποθετούσε μονάχα σκοπιές στη στεριά, καθώς ταιριάζει, αλλά έβαζε και να υψώσουν τα κατάρτια των πλοίων και τοποθετούσε κι εκεί πάνω σκοπούς· τούτοι έβλεπαν πολύ πιο μακριά, έτσι ψηλά που ήταν, από κείνους που βρίσκονταν κάτω, στη γη. Όπου αποβιβαζόταν για δείπνο και ύπνο, δεν επέτρεπε τη νύχτα φωτιές μέσα στο στρατόπεδο, ενώ έβαζε να φωτίζουν τον χώρο μπροστά στον στρατό για να μην μπορεί κανείς να πλησιάσει απαρατήρητος. Πολλές φορές ωστόσο, όταν ήταν καλοκαιρία, ξεκινούσε αμέσως μετά το δείπνο: αν φυσούσε αγέρι ευνοϊκό προχωρούσε ξεκούραστα, κι αν πάλι χρειαζόταν να κωπηλατήσουν έβαζε τους ναύτες να ξαποστάσουν με βάρδιες. [6.2.30] Όταν ταξίδευαν μέρα, εξάλλου, έδινε σύνθημα ν᾽ αρμενίζουν τα καράβια πότε το ένα πίσω απ᾽ τ᾽ άλλο, πότε σε μια γραμμή. Μ᾽ αυτόν τον τρόπο, έχοντας αποκτήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όλη την εξάσκηση και τις γνώσεις που χρειάζονται για ναυμαχία, έφτασαν —όπως νόμιζαν— στη θάλασσα που εξουσίαζαν οι εχθροί. Τις πιο πολλές φορές γευμάτιζαν και δειπνούσαν σ᾽ εχθρικό έδαφος· επειδή όμως ο Ιφικράτης δεν έμενε παρά μόνο όσο χρειαζόταν, προλάβαινε να ξαναφύγει πριν φτάσουν εχθρικές δυνάμεις και συνέχιζε γοργά το ταξίδι του.
[6.2.31] Τον καιρό, περίπου, που σκοτώθηκε ο Μνάσιππος, βρισκόταν κοντά στις Σφαγιές της Λακωνίας. Κατόπιν έφτασε στην Ηλεία, προσπέρασε τις εκβολές του Αλφειού και στρατοπέδευσε κάτω από το ακρωτήριο που ονομάζεται Ιχθύς. Την άλλη μέρα έβαλε πλώρη αποκεί για την Κεφαλληνία, με παράταξη και πορεία τέτοια, που να ᾽ναι από κάθε άποψη έτοιμος, στην ανάγκη, να ναυμαχήσει· γιατί καθώς κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν του ᾽χε επιβεβαιώσει όσα λέγονταν για τον Μνάσιππο, υποψιαζόταν μήπως αυτά είχαν διαδοθεί για να τον παραπλανήσουν και φυλαγόταν· όταν όμως έφτασε πια στην Κεφαλληνία πήρε θετικές πληροφορίες, και τότε άφησε τον στρατό του να ξεκουραστεί.
[6.2.32] Το ξέρω βέβαια ότι όλ᾽ αυτά είναι συνηθισμένες ασκήσεις και προετοιμασίες όσων προβλέπουν ότι θα ᾽χουν να δώσουν ναυμαχία. Εκείνο που επαινώ στον Ιφικράτη ωστόσο είναι ότι, μια κι έπρεπε να φτάσει γρήγορα εκεί που νόμιζε ότι θα ᾽χε να ναυμαχήσει με τους εχθρούς, βρήκε τρόπο ώστε μήτε ανίδεοι να ᾽ναι οι άνδρες του από τεχνική του πολέμου στη θάλασσα, μήτε όμως κι η εκγύμνασή τους να καθυστερήσει την άφιξή τους.