Ένας άλλος τόπος είναι το να ξεκινάει κανείς από μιαν άλλη (παλαιότερη) κρίση για μια ίδια, παρόμοια ή αντίθετη περίπτωση: κατά κύριο βέβαια λόγο αν αυτή είναι η κρίση όλων των ανθρώπων και σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή· αλλιώς, τουλάχιστο των περισσότερων· ή των σοφών (όλων ή των περισσότερων) · ή των ενάρετων ανθρώπων· ή των ίδιων των κριτών ή αυτών που τη γνώμη τους τη σέβονται οι κριτές· ή αυτών που στην κρίση τους δεν είναι δυνατό να αντιτάξει κανείς αντίθετη γνώμη (π.χ. στα αφεντικά του)· ή αυτών στη γνώμη των οποίων δεν είναι όμορφο να αντιταχθεί κανείς (π.χ. στους θεούς, στον πατέρα ή στους δασκάλους του), όπως αυτό που είπε ο Αυτοκλής για τον Μιξιδημίδη: «Για τις Σεμνές θεές δεν ήταν άπρεπο να δικαστούν στον Άρειο Πάγο και θα ᾽ναι για τον Μιξιδημίδη;» Ή όπως το είπε η Σαπφώ, ότι ο θάνατος είναι κακό πράγμα· αυτή ήταν και των θεών η κρίση· αλλιώς θα πέθαιναν. Ή όπως ο Αρίστιππος απάντησε στον Πλάτωνα, όταν εκείνος του είπε κάτι, κατά τη γνώμη του πολύ τολμηρό και προκλητικό: «Εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι ο σύντροφός μας δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο» — εννοούσε, φυσικά, τον Σωκράτη. Και ο Ηγησίπολις, έχοντας πιο πριν πάρει χρησμό στην Ολυμπία, ρωτούσε τον θεό στους Δελφούς αν είχε την ίδια γνώμη [1399a] με τον πατέρα του, θέλοντας να πει ότι θα ήταν ντροπή να έλεγε αυτός τα αντίθετα. Και όπως έγραψε ο Ισοκράτης για την Ελένη: ότι ήταν μια ενάρετη γυναίκα, αφού αυτή ήταν η κρίση του Θησέα· και για τον Αλέξανδρο, που τον είχαν προτιμήσει από άλλους για κριτή τους οι θεές· και για τον Ευαγόρα: ότι ήταν ένας ενάρετος άνθρωπος — όπως το λέει ο Ισοκράτης: «Ο Κόνων π.χ., όταν νικήθηκε, παρέλειψε όλους τους άλλους και κατέφυγε σ᾽ αυτόν».
Ένας άλλος είναι ο τόπος από τα μέρη, όπως στα Τοπικά: τί είδους κίνηση είναι η ψυχή; Γιατί πρέπει, βέβαια, να είναι ή αυτό ή εκείνο το είδος. Παράδειγμα από τον Σωκράτη του Θεοδέκτη: «Σε ποιόν ιερό τόπο έδειξε ασέβεια; Ποιόν θεό δεν τίμησε από τους θεούς στους οποίους πιστεύει η πόλη;»
Επίσης: Επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις συμβαίνει ώστε μία και η αυτή αιτία να έχει ένα καλό και ένα κακό επακόλουθο, ένας άλλος τόπος είναι να χρησιμοποιούμε το επακόλουθο προκειμένου να προτρέψουμε ή να αποτρέψουμε, να κατηγορήσουμε ή να υπερασπιστούμε, να επαινέσουμε ή να ψέξουμε. Παράδειγμα: Επακόλουθο της μόρφωσης είναι το να γίνεται κανείς αντικείμενο φθόνου, πράγμα που είναι κακό· είναι όμως καλό το να είναι κανείς σοφός· δεν πρέπει λοιπόν ο άνθρωπος να μορφώνεται, γιατί δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο φθόνου· και πάλι: ο άνθρωπος πρέπει να μορφώνεται, γιατί πρέπει να είναι σοφός. Αυτός ο τόπος είναι όλη κι όλη η Τέχνη του Κάλλιππου — με την προσθήκη, βέβαια, του δυνατού και των άλλων για τα οποία μιλήσαμε.
Ένας άλλος τόπος: όταν πρέπει κανείς να προτρέψει ή να αποτρέψει ενσχέσει με δύο αντίθετα μεταξύ τους πράγματα, [και] πρέπει να χρησιμοποιηθεί και στις δυο περιπτώσεις η μέθοδος που μόλις τώρα περιγράψαμε. Η διαφορά είναι ότι εκεί η αντίθεση ήταν μεταξύ δύο τυχαίων πραγμάτων, ενώ εδώ μεταξύ δύο αντίθετων πραγμάτων. Π.χ. μια ιέρεια δεν επέτρεπε στον γιο της να μιλάει στον λαό: «Γιατί», του είπε, «αν υποστηρίζεις το δίκαιο, θα σε μισήσουν οι άνθρωποι· πάλι, αν υποστηρίζεις το άδικο, θα σε μισήσουν οι θεοί. Από την άλλη όμως πρέπει να μιλάς στον λαό· γιατί αν υποστηρίζεις το δίκαιο, θα σε αγαπήσουν οι θεοί· αν, πάλι, υποστηρίζεις τα άδικα, θα σε αγαπήσουν οι άνθρωποι». Είναι το ίδιο με αυτό που λένε: «Αγοράζω μαζί το έλος και το αλάτι». Αντιστροφή ενός διλήμματος έχουμε όταν δύο πράγματα είναι αντίθετα και το καθένα τους έχει ένα καλό και ένα κακό επακόλουθο, με τα δύο επακόλουθα να αντιτίθενται αμοιβαία το ένα στο άλλο.
Δεδομένου ότι οι άνθρωποι δεν επαινούν φανερά και κρυφά το ίδιο πράγμα, αλλά δημόσια επαινούν πάρα πολύ το δίκαιο και το ωραίο, κατ᾽ ιδίαν όμως θέλουν για τον εαυτό τους μάλλον αυτό που τους συμφέρει, ένας άλλος τόπος είναι να προσπαθεί κανείς, από τις δύο αυτές διαφορετικές μεταξύ τους θέσεις, να συναγάγει το ένα ή το άλλο συμπέρασμα: από τους τόπους τους σχετικούς με τα «παράδοξα» αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Ένας άλλος είναι ο τόπος από την αναλογική σχέση των πραγμάτων. Ο Ιφικράτης, π.χ., όταν υποχρέωναν τον, ανήλικο ακόμη γιο του, μόνο και μόνο γιατί ήταν ψηλός, να αναλάβει το βάρος μιας λειτουργίας, είπε ότι, αν λογαριάζουν άντρες τα ψηλά αγόρια, θα πρέπει να αποφασίσουν ότι οι κοντοί άντρες [1399b] είναι παιδιά. Και ο Θεοδέκτης στον Νόμο του είπε: «Από τη στιγμή που δίνετε πολιτικά δικαιώματα σε μισθοφόρους σαν τον Στράβακα και τον Χαρίδημο εξαιτίας του έντιμου χαρακτήρα τους, δεν θα πρέπει να εξορίσετε από την πόλη εκείνους τους μισθοφόρους σας που σας προκάλεσαν αγιάτρευτα κακά;»