[6.1.14] Την άλλη μέρα οδήγησαν τους απεσταλμένους στο στράτευμα. Οι στρατιώτες σκέφτηκαν πως ήταν καλό να μη βλάφτουν τους Παφλαγόνες ούτε να κακοπάθουν από κείνους. Ύστερ᾽ απ᾽ αυτό οι απεσταλμένοι έφυγαν. Κι οι Έλληνες, με την εντύπωση πως διαθέτουν αρκετά πλοία, μπήκαν μέσα κι άρχισαν ν᾽ αρμενίζουν μέρα και νύχτα, έχοντας τον καιρό κατάπρυμα και με την Παφλαγονία προς τ᾽ αριστερά. [6.1.15] Την άλλη μέρα φτάνουν στη Σινώπη κι άραξαν στην Αρμήνη, που ήταν επίνειο αυτής της πόλης. Οι Σινωπείς βέβαια κατοικούν στην Παφλαγονία, είναι όμως άποικοι των Μιλησίων. Αυτοί τότε στέλνουν στους Έλληνες για δώρα τρεις χιλιάδες μέδιμνους κριθαρένιο αλεύρι και χίλιες πεντακόσιες στάμνες γεμάτες κρασί. Εδώ ήρθε κι ο Χειρίσοφος έχοντας μια τριήρη. [6.1.16] Οι στρατιώτες περίμεναν πως θα τους φέρει κάτι γυρίζοντας πίσω. Μα δεν έφερε τίποτα, παρά μονάχα τους ανακοίνωσε πως για τις πράξεις τους τους επαινεί ο ναύαρχος Αναξίβιος, καθώς και οι άλλοι Λακεδαιμόνιοι, και τους υπόσχεται πως θα τους δώσει μισθό, αν έρθουν έξω από τον Πόντο.
[6.1.17] Εκεί στην Αρμήνη έμειναν οι στρατιώτες πέντε μέρες. Όσο όμως αισθάνονταν ότι πλησιάζουν στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο τώρα παρά πρωτύτερα τους έμπαινε στο μυαλό πως πρέπει να γυρίσουν στην πατρίδα έχοντας κάτι μαζί τους.
[6.1.18] Νόμισαν λοιπόν ότι, αν εκλέξουν έναν αρχηγό, αυτός θα μπορέσει καλύτερα, παρά αν είναι πολλοί, να διοικεί το στρατό μέρα και νύχτα. Ακόμα ο ένας, αν χρειαστεί να μείνει απαρατήρητος σε κάποια ενέργεια, ευκολότερα μπορεί να κρυφτεί, κι αν είναι ανάγκη να προλάβει κάτι, λιγότερο θα καθυστερήσει. Γιατί δεν θα χρειαζόταν να κουβεντιάσουν πολλοί αναμεταξύ τους, παρά μονάχα να τελειώσει εκείνο που αποφάσισε ο ένας. Αντίθετα, τον προηγούμενο καιρό οι στρατηγοί τα έκαναν όλα σύμφωνα με τη γνώμη της πλειοψηφίας. [6.1.19] Ενώ έκαναν αυτές τις σκέψεις, στράφηκαν προς τον Ξενοφώντα. Πήγαν οι λοχαγοί και τον συνάντησαν και του είπαν τη γνώμη των στρατιωτών και, εκφράζοντάς του καθένας την εκτίμησή του, προσπαθούσε να τον πείσει να γίνει αυτός αρχηγός. [6.1.20] Ο Ξενοφώντας από τη μια μεριά το ήθελε, γιατί σκεφτόταν πως έτσι και η υπόληψή του ανάμεσα στους φίλους θα μεγαλώσει περισσότερο και η φήμη του θα φτάσει στην πατρίδα μεγαλύτερη, κι ακόμα πως μπορούσε εξαιτίας του ν᾽ αποκτήσουν οι στρατιώτες κάτι καλό. [6.1.21] Αυτές οι σκέψεις τον ξεσήκωσαν, ώστε να θέλει να γίνει αρχηγός με απόλυτη εξουσία. Από την άλλη όμως, κάθε φορά που σκεφτόταν ότι τα μελλούμενα δεν μπορεί να τα γνωρίζει κανένας άνθρωπος, και πως γι᾽ αυτό υπήρχε φόβος μήπως χάσει και τη δόξα που είχε κερδίσει πρωτύτερα, δεν ήξερε τί να κάνει.
[6.1.22] Τη στιγμή που βρισκόταν σε αμηχανία για το τί να αποφασίσει, του φάνηκε προτιμότερο να ζητήσει τη συμβουλή των θεών. Πρόσταξε τότε να του φέρουν δυο ζώα κι έκανε θυσία στο Δία το βασιλιά, γιατί σ᾽ αυτόν του είχε ορίσει το Μαντείο των Δελφών να θυσιάζει. Είχε μάλιστα τη γνώμη πως αυτός ο θεός τού είχε στείλει το όνειρο που είδε, όταν άρχιζε με τους άλλους στρατηγούς να φροντίζει για το στρατό. [6.1.23] Κι όταν ξεκινούσε από την Έφεσο, για να παρουσιαστεί στον Κύρο, θυμόταν πως έκραζε ένας αετός προς τα δεξιά του, καθισμένος όμως. Ο μάντης που τον συνόδευε του είπε πως αυτό το σημάδι ήταν σημαντικό, όχι συνηθισμένο, και πως προφήτευε δόξα, μα και κόπους μεγάλους. Γιατί τα όρνια κάνουν επιθέσεις ενάντια στον αετό που βρίσκεται καθισμένος. Πρόσθεσε όμως ότι δεν εσήμαινε πλούτη, αφού ο αετός πετώντας προπάντων παίρνει την τροφή του. [6.1.24] Όταν λοιπόν έκανε τη θυσία, ο θεός τού προφήτεψε καθαρά πως δεν είχε ανάγκη από άλλη εξουσία και πως δεν έπρεπε να τη δεχτεί, αν τον εκλέξουν αρχηγό. Αυτά τότε έτσι έγιναν. [6.1.25] Κατόπι συγκεντρώθηκε ο στρατός, και έλεγαν όλοι να εκλέξουν έναν αρχηγό. Μόλις πήραν αυτή την απόφαση, πρότειναν τον Ξενοφώντα. Και επειδή φαινόταν καθαρά πως θα τον εκλέξουν, αν κανένας φέρει το ζήτημα σε ψηφοφορία, ο Ξενοφώντας σηκώθηκε και μίλησε έτσι: