αυτός, το τέκνο της Δανάης, [στρ. γ]
που λέμε πως γεννήθηκε απ᾽ τη χρυσή βροχή.
Αλλ᾽ αφού τον γλίτωσε απ᾽ αυτόν τον κίνδυνο
τον άντρα τον αγαπημένο,
τη μελωδία τη χιλιόφωνη συνέθεσε η παρθένα
20με τον αυλό για να μιμηθεί τον βουερό θρήνο
που ορμητικά ξεχύθηκε απ᾽ τα σαγόνια της Ευρυάλης
που γοργά τ᾽ ανοιγόκλεινε.
Αυτήν συνέθεσε η θεά και «σκοπό πολυκέφαλο» την είπε·
κι αφού του αυλού τη μελωδία βρήκε, έπειτα τον εχάρισε
στους θνητούς για να τον έχουν ένδοξο ενθύμιο των αγώνων
που τα πλήθη συναθροίζουν.

25Κι η μελωδία αυτή περνάει συχνά [στρ. δ]
μέσα από λεπτοδουλεμένο χαλκό κι από καλάμια
που φυτρώνουν κοντά στην όμορφη την πόλη των Χαρίτων,
στο τέμενος της Κηφησίδας Νύμφης,
και που είναι μάρτυρες στους χορούς αδιάψευστοι.
Αν υπάρχει ευτυχία στον άνθρωπο, αυτή δεν έρχεται,
χωρίς εκείνος για τούτη να κοπιάσει.
Ένας θεός, αλήθεια, μπορεί σήμερα να τη χαρίσει
30—τη μοίρα του κανείς δεν την ξεφεύγει—,
θά ᾽ρθει όμως καιρός που ανέλπιστα χτυπήματα θα φέρει
και, αντίθετα στη γνώμη του, το ᾽να καλό θα δώσει,
μα τ᾽ άλλο γι᾽ αργότερα θ᾽ αφήσει.