[5.6.27] Στο διάστημα αυτό ο Ξενοφώντας δεν μιλούσε καθόλου. Ύστερα σηκώθηκαν οι Αχαιοί Φιλήσιος και Λύκωνας κι έλεγαν πως ήταν φοβερό να προσπαθεί ο Ξενοφώντας ιδιαίτερα να τους πείσει να μείνουν εκεί για πάντα και να θυσιάζει για την εγκατάσταση (χωρίς να το ξέρει ο στρατός), δημόσια όμως να μην κάνει κουβέντα για την υπόθεση. Τότε ο Ξενοφώντας αναγκάστηκε να σηκωθεί και να πει τα παρακάτω: [5.6.28] «Όπως βλέπετε, στρατιώτες, εγώ κάνω όσες θυσίες μπορώ και για δικό σας και για δικό μου όφελος, προσπαθώντας να πετύχω, με τα λόγια και τις σκέψεις και τις πράξεις μου, εκείνα που πρόκειται να ωφελήσουν και σας και μένα. Και τώρα θυσίαζα γι᾽ αυτό το ζήτημα, αν δηλαδή είναι προτιμότερο να αρχίσω να σας μιλώ και να ενεργώ σχετικά με τούτη την υπόθεση ή να μην την αγγίξω καθόλου. [5.6.29] Μα ο μάντης Σιλανός μου είπε, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, πως τα σημάδια από τις θυσίες είναι καλά. Γιατί ήξερε πως κι εγώ κάτι γνωρίζω από μαντική, επειδή πάντοτε βρίσκομαι στον τόπο που γίνονται οι θυσίες. Είπε λοιπόν πως έβλεπε, παρατηρώντας τα σπλάχνα των ζώων, κάποια σκευωρία και υπουλότητα που με αφορούσε, γιατί είχε τη συναίσθηση πως ο ίδιος μηχανευόταν συκοφαντίες σε βάρος μου. Και πραγματικά είπε εδώ κι εκεί πως εγώ σκόπευα να αρχίσω να εφαρμόζω τα σχέδιά μου χωρίς τη συγκατάθεσή σας. [5.6.30] Μα εγώ, αν σας έβλεπα να βρίσκεστε σε δύσκολη θέση, θα αναζητούσα κάποιον τρόπο, ώστε να μπορέσετε να κυριέψετε μια πόλη. Και τότε όποιος ήθελε ας γύριζε στην πατρίδα, όποιος δεν ήθελε, ας έμενε ώσπου να αποχτήσει αρκετά για να ωφελήσει και τους δικούς του. [5.6.31] Τώρα όμως βλέπω πως οι Ηρακλειώτες κι οι Σινωπείς και πλοία σας στέλνουν για να φύγετε και μερικοί υπόσχονται πως θα σας δώσουν μισθό από την πρωτομηνιά. Γι᾽ αυτό μου φαίνεται πως είναι προτιμότερο να πάμε με σιγουριά όπου θέλουμε, παίρνοντας και μισθό γι᾽ αυτήν την ασφάλεια. Φτάνω μάλιστα στο σημείο να παραιτηθώ από κείνα τα σχέδια, και όσοι μ᾽ επισκέπτονταν και μου έλεγαν πως είναι ανάγκη να τα πραγματοποιήσω, τώρα νομίζω πως πρέπει να σταματήσουν κι αυτοί να μου το λένε. [5.6.32] Γιατί έχω τούτη τη γνώμη: όταν είστε πολλοί μαζί, όπως σ᾽ αυτή την περίσταση, και το σεβασμό προκαλείτε στους άλλους και τα απαραίτητα έχετε — αφού όταν είναι κανείς δυνατότερος από κάποιον, τότε μπορεί να πάρει την περιουσία του. Αν όμως χωριστείτε κι η δύναμή σας διασπαστεί, τότε ούτε τρόφιμα μπορείτε να προμηθεύεστε, ούτε να φύγετε από δω χαρούμενοι. [5.6.33] Είμαι λοιπόν κι εγώ με τη γνώμη σας, δηλαδή να τραβήξουμε για την Ελλάδα, κι αν κανένας πιαστεί να φεύγει προτού ολόκληρος ο στρατός βρεθεί σε μέρος ασφαλισμένο, αυτός να περάσει από δίκη σαν να έχει διαπράξει αδίκημα. Σε όποιον φαίνονται αυτά καλά, είπε, να σηκώσει το χέρι». Όλοι σήκωσαν τα χέρια τους.
[5.6.34] Μα ο Σιλανός φώναζε και προσπαθούσε να τους πείσει πως ήταν σωστό να φύγει όποιος ήθελε. Οι στρατιώτες όμως δεν το δέχονταν και τον φοβέριζαν πως θα τον τιμωρήσουν, αν τον πιάσουν να προσπαθεί να το σκάσει.
[5.6.35] Μόλις πληροφορήθηκαν οι Ηρακλειώτες πως οι Έλληνες ήταν αποφασισμένοι να φύγουν και πως ο ίδιος ο Ξενοφώντας είχε δεχτεί την απόφαση, τους στέλνουν τα πλοία, αλλά τους γέλασαν σχετικά με τα χρήματα που είχαν υποσχεθεί στον Τιμασίωνα και στο Θώρακα (για την πληρωμή των στρατιωτών). [5.6.36] Τότε εκείνοι που υποσχέθηκαν πως θα δίνουν μισθό, τα έχασαν και φοβόνταν το στρατό. Γι᾽ αυτό πήραν και τους άλλους στρατηγούς, που τους είχαν ανακοινώσει τις προηγούμενες ενέργειές τους (όλοι μαζεύτηκαν εκεί, εκτός από το Νέωνα τον Ασιναίο, τον υποστράτηγο του Χειρίσοφου — αφού ο Χειρίσοφος δεν είχε έρθει ακόμα) και πηγαίνουν στον Ξενοφώντα και του λένε πως μετάνιωσαν και πως τους φαίνεται προτιμότερο, μια που υπάρχουν πλοία, να πάνε στον Φάση ποταμό και να κυριέψουν τη χώρα των Φασιανών. [5.6.37] Βασιλιάς των ανθρώπων αυτών έτυχε να είναι ο εγγονός του Αιήτη. Ο Ξενοφώντας όμως αποκρίθηκε πως δεν μπορούσε να ανακοινώσει τίποτε απ᾽ αυτά στους στρατιώτες. «Εσείς, τους είπε, συγκεντρώστε τους, αν θέλετε, και πέστε τα». Τότε ο Τιμασίωνας από τη Δάρδανο πρότεινε να μην καλέσουν σε συνέλευση το στρατό, παρά να προσπαθήσει κάθε στρατηγός να πείσει τους λοχαγούς του. Έφυγαν κι έκαναν έτσι.