Γι᾽ αυτό έρχεται ο λόγος και τώρα [στρ. ζ]
κι ορμή των Μουσών το άρμα παίρνει, να ψάλομε
του Νικοκλή του πυγμάχου τη μνήμη.
Φέρετέ του τιμή· που στου Ισθμού την κοιλάδα
των δωρικών αξιώθηκε τ᾽ άθλα σελίνων,
65γιατί και κείνος τους περίοικους νίκησε
μια φορά, με τα χέρια ταράζοντας τ᾽ άφευχτα.
Μα δεν τον ντροπιάζει
και τ᾽ άξιου η γενιά πατραδέρφου του
κι ας πλέξουν λοιπόν για τον Κλέαντρο
οι συνομήλικοι οι φίλοι του
στεφάνι μυρτιάς ζηλευτό για τη νίκη του·
γιατί και πριν του Αλκαθόου ο αγώνας
και στην Επίδαυρο η φίλαθλη νιότη
με θρίαμβό του τον δέχτηκε·
κι έτσι έχουν να υμνούν τ᾽ όνομά του οι καλοί,
70που δεν έθαψε μες σε μια τρύπα τα νιάτα του
στου καλού τον αγώνα αδοκίμαστος.