Και συ που ρίχνεις μακριά τα βέλη σου, [στρ. δ]
εσύ που ορίζεις τον ξακουστό και ανοιχτό σε όλους ναό σου
μες στης Πυθώνας τα φαράγγια,
εκεί χάρισες την πιο τρανή χαρά·
65και στην πατρίδα του νωρίτερα, σαν είχαν τις γιορτές σας,
οδήγησες στην πολυπόθητη τη νίκη του πεντάθλου·
παρακαλώ σε, ω άνακτα, με πρόθυμο τον νου σου

ευνοϊκά το βλέμμα σου να ρίχνεις [αντ. δ]
σε όσα με το τραγούδι ιστορώ.
70Τη μελωδική μας την πομπή την παραστέκει η Δίκη·
όσο για τις δικές σας, Ξενάρκη, τις τύχες,
στη θεία την πρόνοια δέομαι δίχως φθόνο να είναι.
Όποιος πετύχει τα καλά δίχως μεγάλο κόπο
απ᾽ τους πολλούς, τους άφρονες, για φρόνιμος περνιέται,

75και θαρρούν πως τη ζωή του μ᾽ έξυπνο τρόπο την αρμάτωσε. [επωδ. δ]
Όμως αυτά δεν βρίσκονται στα χέρια των ανθρώπων,
μόνο τα δίνει ο θεός που υψώνει άλλοτε άλλον
κι άλλον τον ταπεινώνει, τη νίκη ακριβοδίκαια μοιράζοντας.
Στα Μέγαρα βραβείο έχεις πάρει και στον μυχό του Μαραθώνα,
80και νίκες τρεις, ω Αριστομένη, με την αξία σου κέρδισες
στις τοπικές γιορτές της Ήρας.