Μέσα στο λόγγο πια μην κλαις το παλικάρι, Κύπρη·
δεν παν για στρώμα του Άδωνη, δεν πάνε τα έρμα φύλλα·
70και πεθαμένος ο Άδωνης στην κλίνη σου να πέσει·
ωραίος νεκρός· αν και νεκρός, ωραίος· σα να κοιμάται.
Θέσ᾽ τονε μες στα μαλακά στρωσίδια, όπου τις νύχτες
μ᾽ εσένα σ᾽ έρωτα ιερού το μόχτο αγωνιζόταν·
τον Άδωνη, κι ας έσβησε, ποθεί η χρυσή σου η κλίνη.
75Στεφάνια ρίξε πάνω του, ρίξε άνθη· όλα μαζί του,
καθώς εκείνος πέθανε, και τ᾽ άνθη να πεθάνουν.
Και ραίνε τον με αρώματα, με μύρα της Συρίας·
πάει τ᾽ άρωμά σου ο Άδωνης, ας παν τ᾽ αρώματα όλα.

Ο τρυφερός τώρα Άδωνης σε πορφυρά στρωσίδια
80κείτεται· γύρω οι Έρωτες τον κλαιν κι αναστενάζουν
και τα μαλλιά τους έκοψαν γι᾽ αυτόν. Και πλάι του θέτουν
άλλος τα βέλη, άλλος φτερό, δοξάρι, σαϊτολόγο.
Το πέδιλο ένας τού ᾽λυσε, μες σε χρυσή λεκάνη
φέρνουν νερό, και την πληγή πλένει ένας, κι άλλος κάνει
85πιο πέρα για τον Άδωνη με τα φτερά του αέρα.
Κι όλο θρηνούνε οι Έρωτες: «Κυθέρεια, συφορά σου!»

Στη θύρα τις λαμπάδες του ο Υμέναιος έσβησε όλες
και το στεφάνι σκόρπισε του γάμου. «Υμήν» δε λέει,
δε λέει πια το τραγούδι του το «Υμήν», μόνο όλο «Οϊμένα».
90Κι απ᾽ τον Υμέναιο πιο πολύ κι οι Χάριτες το λένε
και του Κινύρα το παιδί, τον Άδωνη, θρηνούνε.
«Ο ωραίος εχάθηκε Άδωνης» φωνάζει η μια στην άλλη.
«Οϊμένα» σκούζουν πιο γοερά, Διώνη, κι από σένα
κι οι Μοίρες, και τον Άδωνη πίσω απ᾽ τον Άδη κράζουν
95και με τα ξόρκια τον καλούν, μα αυτός δεν τις ακούει·
όχι πως δε θα το ᾽θελε, δεν τον αφήνει η Κόρη.

Κύπρη, άφησε για σήμερα το μοιρολόι, τους θρήνους·
κι άλλη χρονιά δάκρυα πικρά θα χύσεις, θα τον κλάψεις.