Κι ας παν τα μηνύματ᾽ αμέσως [στρ. ε]
στου Χείρωνα τ᾽ άφθαρτο το άντρο,
μηδ᾽ ας βάλει ξανά του Νηρέα η θυγατέρα
της αμάχης τους ψήφους στα χέρια μας·
μα όταν θα φτάσει η ολοφέγγαρη νύχτα,
στον ήρωα ας λύσει
45της παρθενιάς το χρυσό χαλινάρι».
Αυτά είπε η θεά στους Κρονίδες
και κείνοι τα δέχτηκαν μ᾽ ένα
απ᾽ τ᾽ αθάνατα βλέφαρα νεύμα
κι ουδέ χαμένος των λόγω της πήγε ο καρπός,
γιατί σύμφωνοι, λέγουν, οι δυο βασιλιάδες
της Θέτιδας το γάμο φρόντισαν μαζί.
Κι έτσι απ᾽ το στόμα σοφών ποιητών
κι οι άμαθοι μάθαν του νιου του Αχιλλέα την αντρεία,
50που έρανε με του Τηλέφου το μαύρο το αίμα
τ᾽ αμπέλια του Μύσιου του κάμπου,

και στους Ατρείδες γεφύρωσε [στρ. Ϛ]
του γυρισμού των τους δρόμους
και την Ελένη λευτέρωσε, κόβοντας
με το σπαθί του της Τροίας τα νεύρα,
που τονε μπόδιζαν κάθε φορά που στον κάμπο
πολύνεκρη αρμάτωνε μάχη,
τέτοιοι, σαν τον αντρείο το Μέμνονα
55και τον αγέρωχον Έχτορα
κι άλλοι πολλοί πολεμάρχοι·
που όλους αυτούς προβοδώντας
στα δώματα της Περσεφόνης
των Αιακιδών το καμάρι ο Αχιλλέας
την Αίγινα λάμπρυνε και της γενιάς του τη ρίζα.
Έτσι κι ούτε σαν πέθανε του ᾽λειψαν οι ύμνοι
μα οι Ελικώνιες παρθένες
στην πυρά του σταθήκανε γύρω
και με πολύφημους θρήνους τον έραναν
γιατ᾽ οι αθάνατοι θέλησαν
60και νεκρό τον υπέροχον ήρωα
με θεών να τιμήσουνε ύμνους.