[2.2.1] Ο Φαλίνος λοιπόν έφυγε, όπως κι εκείνοι που ήταν μαζί του. Σε λίγο γύρισαν από τον Αριαίο ο Προκλής και ο Χειρίσοφος, ενώ ο Μένωνας έμεινε εκεί κοντά του. Αυτοί έλεγαν πως τους είπε ο Αριαίος, ότι υπήρχαν πολλοί Πέρσες καλύτεροί του, που δεν ήταν δυνατό να ανεχτούν να γίνει αυτός βασιλιάς. «Αν όμως θέλετε να φύγετε μαζί του, σας προτρέπει να πάτε όσο ακόμα είναι νύχτα, διαφορετικά, λέγει πως θα αναχωρήσει αύριο το πρωί. [2.2.2] Ο Κλέαρχος αποκρίθηκε: «Έτσι πρέπει να γίνει, αν πάμε, όπως λέτε· διαφορετικά, κάνετε εκείνο που νομίζετε πως σας συμφέρει περισσότερο». Τί σκόπευε να κάμει όμως δεν είπε ούτε σ᾽ αυτούς. [2.2.3] Ύστερα απ᾽ αυτά, όταν πια βασίλευε ο ήλιος, κάλεσε τους στρατηγούς και τους λοχαγούς και τους είπε τέτοια περίπου: «Φίλοι μου, οι θυσίες που έκαμα, για να δω αν πρέπει να βαδίσουμε ενάντια στον βασιλιά δεν ήταν ευνοϊκές. Και ήταν φυσικό να μην πάνε καλά. Γιατί, όπως πληροφορούμαι τώρα, ανάμεσα σε μας και το βασιλιά βρίσκεται ο Τίγρητας ποταμός, που είναι πλωτός, αλλά δεν μπορούμε να τον περάσουμε δίχως καράβια. Και καράβια εμείς δεν έχουμε. Μα δεν είναι δυνατό και να μείνουμε εδώ, γιατί δεν μπορούμε να βρίσκουμε τρόφιμα. Οι θυσίες όμως φάνηκαν πολύ καλές, σχετικά με τον πηγεμό σας στους φίλους του Κύρου. [2.2.4] Είναι λοιπόν ανάγκη να ενεργήσετε με τούτο τον τρόπο: να φύγετε από δω και να πάτε να δειπνήσετε με ό,τι έχει ο καθένας. Ύστερα, μόλις ακούσετε τη σάλπιγγα να σημαίνει ανάπαυση, να συμμαζέψετε τα πράγματά σας. Όταν την ακούσετε δεύτερη φορά, να φορτώσετε τα πράγματα πάνω στα υποζύγια. Κι όταν την ακούσετε για τρίτη, τότε να ακολουθήσετε εκείνον που θα πηγαίνει μπροστά και να έχετε τα υποζύγια προς το μέρος του ποταμού, ενώ τους οπλισμένους στρατιώτες προς τα έξω. [2.2.5] Μόλις τ᾽ άκουσαν οι στρατηγοί και οι λοχαγοί έφυγαν και έκαναν όπως τους είπε. Από κει και πέρα εκείνος ήταν επικεφαλής κι οι άλλοι εκτελούσαν τις διαταγές του. Όχι πως τον είχαν εκλέξει να κυβερνά, αλλά έβλεπαν ότι μονάχα αυτός ήταν μυαλωμένος, όπως ταιριάζει να είναι ο αρχηγός, ενώ οι άλλοι δεν είχαν πείρα. [2.2.6] [Σύνολο της πορείας, που έκαμαν από την Έφεσο της Ιωνίας ως το μέρος που έγινε η μάχη, σε αριθμούς, είναι: ενενήντα τρεις σταθμοί, δηλαδή πεντακόσιοι τριάντα πέντε παρασάγγες ή δεκαέξι χιλιάδες πενήντα στάδια. Από το μέρος που έγινε η μάχη ως τη Βαβυλώνα, έλεγαν πως είναι τρακόσια εξήντα στάδια.] [2.2.8] Ο Κλέαρχος, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε δώσει, οδηγούσε τους άλλους κι εκείνοι ακολουθούσαν. Και κατά τα μεσάνυχτα έφτασαν στον πρώτο σταθμό, κοντά στον Αριαίο και στο στρατό του. Οι στρατιώτες ακούμπησαν τα όπλα στη γη χωρίς να χαλάσουν τις γραμμές, ενώ οι στρατηγοί και οι λοχαγοί των Ελλήνων συγκεντρώθηκαν στη σκηνή του Αριαίου. Εκεί ορκίστηκαν και οι Έλληνες και ο Αριαίος και οι πιο επίσημοι από τους δικούς του, πως δεν θα προδώσει ο ένας τον άλλο και θα είναι σύμμαχοι. Οι βάρβαροι μάλιστα ορκίστηκαν πως θα τους οδηγήσουν χωρίς πονηριές. [2.2.9] Τους όρκους αυτούς τους συνόδεψαν με τη σφαγή ενός ταύρου, ενός αγριόχοιρου και ενός κριαριού πάνω σε μιαν ασπίδα, όπου οι Έλληνες έβαψαν ένα ξίφος και οι βάρβαροι μια λόγχη. [2.2.10] Όταν δόθηκαν οι όρκοι, ο Κλέαρχος είπε: «Έλα τώρα Αριαίε, αφού κι εσείς κι εμείς έχουμε να κάμουμε την ίδια πορεία, πες ποιά γνώμη έχεις για το δρόμο· θα φύγουμε από κείνον που ήρθαμε, ή νομίζεις πως έχεις βρει με το μυαλό σου κανέναν άλλο καλύτερο;» [2.2.11] Εκείνος αποκρίθηκε: «Αν γυρίσουμε από το δρόμο που ήρθαμε, θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα. Γιατί τώρα δεν έχουμε καθόλου τρόφιμα. Στους δεκαεφτά τελευταίους σταθμούς που βαδίσαμε, όταν ερχόμασταν εδώ, δεν βρίσκαμε να προμηθευτούμε τίποτε από τη χώρα. Κι αν κάπου υπήρχε κάτι, το εξαντλήσαμε σε κείνη τη πορεία. Γι᾽ αυτό τώρα σκέφτομαι να πάμε από δρόμο που είναι πιο μακρινός, από τον οποίο όμως δεν θα μας λείψουν τα τρόφιμα. [2.2.12] Αλλά πρέπει τους πρώτους σταθμούς να τους κάνουμε όσο μπορέσουμε μακρότερους, για να απομακρυνθούμε από τα στρατεύματα του βασιλιά όσο γίνεται περισσότερο. Γιατί μια φορά να βρεθούμε απομακρυσμένοι δυο τρεις μέρες δρόμο, δεν θα καταφέρει πια ο βασιλιάς να μας φτάσει. Και τούτο, επειδή με λίγο στρατό δεν θα πάρει το θάρρος να μας κυνηγήσει. Αν πάλι έχει μαζί του πολύ στρατό, δεν θα μπορεί να βαδίζει γρήγορα. Ίσως μάλιστα να τους λείψουν και τα τρόφιμα. Εγώ πάντως, είπε, έχω αυτήν τη γνώμη».