ΔΙΚ. Βγάλε τα ρούχα ευτύς!
(Ο συκοφάντης τον κοιτάει απορώντας)
ΚΑΡ. Σένα το λέει.
ΔΙΚ. Βγάλε και τα παπούτσια σου κατόπι.
(Ο συκοφάντης πάλι κοιτάει απορώντας)
ΚΑΡ. Κι αυτό το λέει σε σένα. ΣΥΚ. Που τολμάει
απ᾽ τους δυο σας, ας κάνει πως ζυγώνει.
ΚΑΡ. Λοιπόν εγώ τολμώ.
(Τον γδύνει με το ζόρι)
ΣΥΚ. Βάι ο καημένος,
με γδύνουν έτσι μέρα μεσημέρι.930
ΚΑΡ. Πώς ήθελες να τρως ίσαμε τώρα,
στα δικαστήρια στέλνοντας τον κόσμο;
ΣΥΚ. (στο μάρτυρα που έφερε μαζί του)
Βλέπεις τί κάνει; Μάρτυρα θα σ᾽ έχω.
(Ο μάρτυρας φεύγει φοβισμένος)
ΔΙΚ. Ο μάρτυράς σου το ᾽βαλε στα πόδια.
ΣΥΚ. Αλιά! Μονάχος έμεινα. ΚΑΡ. Τί σκούζεις;
ΣΥΚ. Αλιά και τρισαλιά μου! ΚΑΡ. (στο Δίκαιο) Δώσ᾽ μου εσύ
την παλιάτσα σου αυτήν να τη φορέσω
του καταδότη. ΔΙΚ. Μη! Την έχω τάξει
από καιρό στον Πλούτο. ΚΑΡ. Τέτοιο τάμα
μονάχα από έναν τέτοιο λωποδύτη
και τέτοια λέρα πάει να φορεθεί.
Του Πλούτου ωραία φορέματα του πρέπουν.940
ΔΙΚ. Και τα παπούτσια του ε; Τί θα τα κάνουμε;
ΚΑΡ. Στο κούτελό του ευθύς θαν τα καρφώσω,
αφιέρωμα καθώς σε δέντρο απάνου.
ΣΥΚ. Φεύγω, γιατί κατάλαβα πως είμαι
αδυνατότερός σας, μ᾽ αν πετύχω
σύντροφο (μωρ᾽ ας είναι κι από ξύλο!)
το δυνατό σου θεό θα σου τον κάνω
σήμερα κιόλας να μου τα πλερώσει,
που τη δημοκρατία, ένας αυτός,
την καταλεί ολοφάνερα και δίχως
να συμφωνάει μαζί του κι η βουλή
των Αθηναίων κι η εκκλησία του δήμου.950
ΔΙΚ. Αλλ᾽ αφού τη δικά μου αρματωσιά
φορώντας πηαίνεις, τρέχα στο χαμάμι
και κει σαν τον μπροστάρη του χορού
στάσου πρώτος στο τζάκι και ζεσταίνου.
Τη θέση αυτήν εγώ την είχα χρόνια.
ΚΑΡ. Μα ο λουτράρης ευτύς θα τον αρπάξει
απ᾽ τ᾽ αχαμνά του κι όξω από την πόρτα!
Τι μόλις τον ιδεί, θα καταλάβει
πως είναι κάλπης… Τώρα εμείς ας μπούμε
μέσα να προσκυνήσεις το θεό.