Σ᾽ αυτόν απάντησε ο θεός: «Με δοκιμάζεις, γέρε,
390και για τον θείον Έκτορα που μ᾽ ερωτάς, λογιάζω·
πολλές φορές στον πόλεμον, όπου δοξάζοντ᾽ άνδρες
τον είδα με τα μάτια μου, και οπόταν προς τα πλοία
εκυνηγούσε κι έσφαζε τα πλήθη των Αργείων.
Μακρόθεν τον θαυμάζαμεν ημείς ότι ο Πηλείδης
395μας εκρατούσε απ᾽ τον καιρόν που εθύμωσε του Ατρείδη·
ότ᾽ είμαι εκείνου ακόλουθος φερμένος σ᾽ ένα πλοίον·
το γένος είμαι Μυρμιδών, μ᾽ εγέννησε ο Πολύκτωρ,
άνθρωπος είναι πάμπλουτος και αυτός, ως είσαι, γέρος·
κι εγώ είμαι ο νεότερος από τα εφτά παιδιά του.
400Και νά ᾽λθω εδώ στον πόλεμον μου έλαχεν ο κλήρος·
στην πεδιάδα εκίνησα προτώρ᾽ από τες πρύμνες
ότ᾽ οι Αχαιοί το χάραμα την πόλιν θα κτυπήσουν.
Αγανακτούν που κάθονται και λαχταρούν την μάχην
και οι βασιλείς δεν δύνανται να τους κρατήσουν πλέον».
405Σ᾽ αυτόν ο γέρος Πρίαμος απάντησεν ο θείος:
«Κι εάν εσύ ακόλουθος του Αχιλλέως είσαι,
ειπέ μου τώρα καθαρά να μάθω αν εις τες πρύμνες
ο υιός μου ακόμα σώζεται, ή αν κομματιασμένον
εις τα σκυλιά του σπάραγμα τον έριξε ο Πηλείδης; »
410Και προς αυτόν ο μηνυτής απάντησε Αργοφόνος:
«Ω γέρε, μήτε όρνεα τον φάγαν μήτε σκύλοι,
ακόμη κείτεται σιμά στην πρύμνην του Αχιλλέως·
κι έφεξ᾽ η δωδεκάτη αυγή στο λείψανό του επάνω
και όμως αυτό δεν σέπεται, σκουλήκια δεν τον τρώγουν
415που δαπανούν τα σώματα που έκαψεν ο Άρης.
Τον σέρνει, αλήθεια, ολόγυρα στου φίλου του τον τάφον
την κάθε αυγήν απόνετα και δεν τον ασχημίζει·
ο ίδιος αν τον έβλεπες, θα εθαύμαζες πώς είναι
δροσερός όλος καθαρός από το μαύρον αίμα·
420παντού καλός, και θα ᾽βλεπες κλεισμένες τες πληγές του,
που ήσαν πολλές ότι πολλοί του εκέντησαν το σώμα·
τόσο πονούν οι μάκαρες θεοί για τον υιόν σου,
νεκρόν ακόμη, ότι πολύ τον αγαπούσαν όλοι».
Στα λόγια τούτα εχάρηκεν ο γέρος και αποκρίθη:
425«Παιδί μου, ιδού πως ωφελεί τα δώρα οπού τους πρέπουν
εις τους θεούς να δίδομεν, ως έκανεν ο υιός μου,
που στην εστίαν του ποτέ δεν τους ελησμονούσε
και ιδού τον εθυμήθηκαν αυτοί και πεθαμένον
και τώρα δέξου, αν μ᾽ αγαπάς τ᾽ όμορφο αυτό ποτήρι·
430σώσε με, και με των θεών το χέρι οδήγησέ με
απείρακτος εις την σκηνήν να φθάσω του Αχιλλέως».
Σ᾽ αυτόν απάντησε ο θεός: «Ω γέρε, εμέ τον νέον
να ξελογιάσεις προσπαθείς· αλλά δεν θα με πείσεις
δώρ᾽ από σένα να δεχθώ κρυφά ᾽πό τον Πηλείδην.
435Φόβον τού έχει τρομερόν και σέβας η καρδιά μου
και αν λάβω δώρ᾽ απόκρυφα φοβούμαι μήπως πάθω.
Αλλά πιστός σου οδηγός στερεάς ή και θαλάσσης
και ως τ᾽ Αργος το εξακουστό θα γίνω αν είναι χρεία·
και αν μ᾽ έχεις εις το πλάγι σου μη φοβηθείς κανέναν».
440Είπε και ανέβηκε ο θεός στ᾽ αμάξι του Πριάμου
στα χέρια του και μάστιγα και χαλινούς επήρε,
και εις τους ίππους έβαλεν ανδρειά και στα μουλάρια.
Και οπόταν εις τον χάντακα εφθάσαν και στους πύργους,
ήβραν τους νυκτοφύλακας, που ετοίμαζαν τον δείπνον
445και όλους τους εβύθισεν στον ύπνον ο Αργοφόνος,
τους σύρτες έσπρωξ᾽ άνοιξε τες πύλες και τ᾽ αμάξι
έμπασε με τον Πρίαμον και τα λαμπρά του δώρα.
Κι ευθύς κατόπιν στην σκηνήν εφθάσαν του Αχιλλέως
την υψηλήν που μ᾽ έλατα σχισμένα οι Μυρμιδόνες
450έφτιασαν του κυρίου των, κι επάνω την σκεπάσαν
με χνουδωτά καλάμια κομμέν᾽ από λιβάδι·
αυλήν τριγύρω απλόχωρην με πάλους περιφράξαν
κι ένας λοστός ελάτινος ασφάλιζε την θύραν,
και τρεις χρειάζοντο Αχαιοί να βάλουν εις την θύραν
455το μέγα εκείνο μάνταλο και τρεις να το σηκώσουν
και ο Αχιλλεύς εδύνονταν να το σηκώσει μόνος.
Και τότε τ᾽ άνοιξε ο θεός του γέρου να περάσει
με τα λαμπρά που έφερνε του Αχιλλέως δώρα.
Κι έπειτα χάμου επήδησεν από τ᾽ αμάξι κι είπε:
460«Άφθαρτος ήλθα εγώ θεός, ω γέρε, στο πλευρό σου,
ο Ερμής, τι μ᾽ έστειλε οδηγόν να μ᾽ έχεις ο πατέρας.
Αλλ᾽ εγώ τώρ᾽ αναχωρώ, κι εμπρός στον Αχιλλέα
να με ιδεί δεν έρχομαι, και άπρεπο θα ήταν
τόσον αντίκρυ αθάνατοι να σμίγουν τους ανθρώπους·
465αλλ᾽ έμπα συ και πρόσπεσε να τον καθικετεύσεις
στον γέροντα πατέρα του, εις την θεάν μητέρα
και στο παιδί του, την καρδιά στα βάθη να του εγγίξεις».