ΝΙΚ. Άφησέ με ήσυχο. Όλα έγιναν· τα λουτρά, η θυσία, ο γάμος.
Ώστε, αν καμιά φορά έρθει εκείνος, θα πάρει τη νύφη
και θα φύγει. Μπά! Τί είν᾽ αυτό; ΔΗΜ. Εγώ πάντως, μα τον Δία,
715δεν ξέρω. ΝΙΚ. Πώς δεν ξέρεις εσύ; Βλέπω χλαμύδα. Αυτός εδώ
σκέφτεται να φύγει. ΔΗΜ. Έτσι λέει τουλάχιστο. ΝΙΚ. Λέει αυτός;
Και ποιός θα τον αφήσει, που πιάστηκε μοιχός
και το ομολογεί; Τώρα θα σε δέσω, νεαρέ μου, αμέσως.
ΔΗΜ. Δέσε τον, σε παρακαλώ. ΝΙΚ. Συνεχίζεις τις φλυαρίες. Δε θα βάλεις
720το σπαθί σου κάτω γρήγορα; ΔΗΜ. Κάτω το σπαθί, Μοσχίων,
για τους θεούς, μη τον αγριεύεις. ΜΟΣ. Ας το βάλω.
Οι ικεσίες σας με κάνουν να υποχωρήσω. ΝΙΚ. Ποιές ικεσίες;
Γιά έλα δω. ΜΟΣ. Για να με δέσεις ίσως; ΔΗΜ. Όχι βέβαια. Φέρε έξω
τη νύφη. ΝΙΚ. Το εγκρίνεις; ΔΗΜ. Με όλη μου την καρδιά.
ΜΟΣ. Αν αμέσως το έκανες αυτό, πατέρα, θα είχες αποφύγει
725πριν από λίγο τις δυσάρεστες φιλοσοφίες. ΝΙΚ. Για πλησίασε
συ Πλαγγόνα. Ενώπιον μαρτύρων σού δίνω εγώ αυτήν,
να την έχεις για ν᾽ αποκτήσεις νόμιμα παιδιά και
προίκα όλα όσα έχω, όταν βέβαια πεθάνω, ο μη γένοιτο,
αλλά είθε να ζω αιώνια. ΜΟΣ. Την έχω, την παίρνω, την αγαπώ.
ΔΗΜ. Μένει τώρα να φέρουμε το νερό για τα γαμήλια λουτρά.
730Χρυσί, φέρε έξω τις γυναίκες, αυτή με το νερό
και την αυλητρίδα. Κι εδώ ας μας φέρει κάποιος
λαμπάδες και στεφάνια να λάβουμε μέρος κι εμείς
στη πομπή του γάμου. ΜΟΣ. Νά αυτός τα φέρνει.
ΔΗΜ. Βάλε το στεφάνι στο κεφάλι σου
και φτιάξου. ΜΟΣ. Αυτό κάνω. ΔΗΜ. Καλά παιδιά,
νέοι, γέροι, άντρες, όλοι μαζί και δυνατά.
735να μας στείλετε τον κρότο των χεριών σας, που αγαπά
ο Βάκχος, προάγγελο της εύνοιάς σας. Κι η Νίκη,
η αθάνατη θεά, που συνοδεύει τους πιο ωραίους αγώνες,
είθε να χαρίζει πάντοτε στις κωμωδίες μου την εύνοιά της.