[3.4.13] Από κει βάδισαν ένα σταθμό και προχώρησαν τέσσερις παρασάγγες. Σ᾽ αυτόν το σταθμό παρουσιάστηκε ο Τισσαφέρνης έχοντας το δικό του ιππικό και το στρατό του Ορόντα, εκείνου που ήταν άντρας της κόρης του βασιλιά. Είχε και τους βαρβάρους που ακολουθούσαν τον Κύρο στην εκστρατεία του, κι εκείνους που είχε ο αδερφός του βασιλιά και πήγαινε να τον βοηθήσει, κι ακόμα όσους στρατιώτες του έδωσε ο βασιλιάς. Έτσι ο στρατός του φάνταξε πάρα πολύ μεγάλος. [3.4.14] Όταν κοντοζύγωσε, άλλα από τα τάγματά του τα τοποθέτησε απέναντι στην οπισθοφυλακή των Ελλήνων και άλλα τα πήγε προς τα πλάγια. Δεν τόλμησε όμως να κάμει επίθεση ούτε θέλησε να ριψοκινδυνέψει, μονάχα έδωσε διαταγή στους σφεντονήτες και στους τοξότες ν᾽ αρχίσουν να χτυπούν. [3.4.15] Μα όταν πήραν θέσεις οι Ροδίτες κι άρχισαν να ρίχνουν πέτρες με τις σφεντόνες και οι (Σκύθες) τοξότες να χτυπούν με βέλη και κανένας δεν αστοχούσε στο χτύπημα, γιατί και πολύ να ήθελε δεν ήταν εύκολο να το κάμει, ο Τισσαφέρνης μονομιάς έφυγε μακριά από κει που έφταναν τα βέλη, πράγμα που έκαμε και ο στρατός του. [3.4.16] Την υπόλοιπη μέρα οι Έλληνες συνέχισαν την πορεία, ενώ οι Πέρσες τους ακολουθούσαν. Και δεν μπορούσαν πια οι βάρβαροι να βλάψουν τους Έλληνες χτυπώντας τους με τις σφεντόνες και με τα τόξα, γιατί οι Ροδίτες έριχναν μακρύτερα από τους Πέρσες σφεντονήτες και τοξότες. [3.4.17] Καθώς μάλιστα τα περσικά τόξα είναι μεγάλα, όσα εχθρικά βέλη κατόρθωναν οι Έλληνες να πιάσουν από κείνα που ρίχνονταν, τα χρησιμοποιούσαν οι Κρητικοί, που και συνέχεια τα μεταχειρίζονταν και γυμνάζονταν, ώστε ρίχνοντάς τα ψηλά, να τα πηγαίνουν μακριά. Έβρισκαν ακόμα στα χωριά και χορδές πολλές για τα τόξα και μολύβι, που το χρησιμοποιούσαν για τις σφεντόνες. [3.4.18] Έτσι εκείνη τη μέρα, όταν οι Έλληνες συνάντησαν χωριά κι άρχισαν να στρατοπεδεύουν, οι βάρβαροι αποσύρθηκαν, νικημένοι σ᾽ αυτές τις μικρές επιθέσεις. Την άλλη μέρα έμειναν οι Έλληνες εκεί και προμηθεύτηκαν τρόφιμα, γιατί στα χωριά υπήρχε πολύ σιτάρι. Την τρίτη μέρα προχωρούσαν ανάμεσα στον κάμπο, ενώ ο Τισσαφέρνης τους ακολουθούσε χτυπώντας τους από μακριά με σφεντόνες και τόξα.
[3.4.19] Τότε κατάλαβαν οι Έλληνες πως το ισόπλευρο πλαίσιο ήταν ένας κακός σχηματισμός του στρατού, αφού ακολουθούσαν εχθροί. Γιατί αναγκαστικά, όταν οι πλευρές του πλαισίου πλησιάζουν, ή επειδή ο δρόμος είναι πιο στενός ή επειδή τους αναγκάζει κανένα βουνό ή γεφύρι, οι στρατιώτες στριμώχνονται και προχωρούν με κόπο, από τη μια γιατί πιέζει ο ένας τον άλλο, κι από την άλλη γιατί επικρατεί αταξία. Έτσι, με το να βρίσκονται σε κάποια σύγχυση, είναι δύσκολο να χρησιμοποιούνται για μάχη. [3.4.20] Όταν όμως ανάμεσα στις δυο πλευρές ξαναδημιουργείται απόσταση, αναγκαστικά χωρίζονται οι στρατιώτες που στριμώχνονταν πρωτύτερα, και στη μέση μένει ο τόπος άδειος. Τότε στενοχωρούνται εκείνοι που τα παθαίνουν αυτά, γιατί τους ακολουθούν εχθροί. Κι όσες φορές χρειαζόταν να περάσουν κάποιο γεφύρι ή κανένα άλλο στενό, βιαζόταν ο καθένας γιατί ήθελε να περάσει πρώτος. Τότε, φυσικά, ήταν εύκολο στους εχθρούς να επιτεθούν. [3.4.21] Όταν λοιπόν τα είδαν αυτά οι στρατηγοί, έκαναν έξι λόχους από εκατό στρατιώτες τον καθένα, κι έβαλαν επικεφαλής λοχαγούς και άλλους πεντηκοντήρες και ενωμόταρχους. Αυτοί οι λοχαγοί προχωρούσαν μαζί με τους άλλους και όταν οι πλευρές του πλαισίου πλησίαζαν, έμεναν πίσω με τους στρατιώτες τους βαδίζοντας αργά, για να μην ενοχλούν τις πλευρές, κι έφερναν τους άντρες τους έξω από αυτές. [3.4.22] Όταν χωρίζονταν οι δυο πλευρές του πλαισίου, γέμιζαν το άδειο μέρος με στρατιώτες που τους έβαζαν κατά λόχους, αν ήταν κάπως στενό το διάστημα, πενήντα πενήντα αν ήταν πιο πλατύ και σε ενωμοτίες αν ήταν πολύ πλατύ. Έτσι το κέντρο ήταν πάντα γεμάτο. [3.4.23] Αν πάλι χρειαζόταν να περάσουν κάποιο στενό ή κανένα γεφύρι, δεν αναστατώνονταν, παρά οι λοχαγοί περνούσαν με τη σειρά τους. Κι αν η φάλαγγα σε κανένα σημείο είχε ανάγκη από ενίσχυση, αυτοί πήγαιναν να βοηθήσουν.
Με αυτόν τον τρόπο βάδισαν τέσσερις σταθμούς.