Είπεν αυτά κι έσυρ᾽ ευθύς ακονημένο ξίφος
που στο μηρί του εκρέμουνταν και δυνατό και μέγα,
μαζώχθη και ωσάν αετός εχύθ᾽ υψηλοπέτης
που στην πεδιάδα χύνεται μέσ᾽ από μαύρα νέφη
310λαγόν ν᾽ αρπάξει άνανδρον ή τρυφεράν αρνάδα·
τόσο και ο Έκτωρ όρμησε τινάζοντας το ξίφος.
Πετάχθη πάλιν και ο Αχιλλεύς με ορμήν πολέμου αγρίαν,
την εξαισίαν πρόβαλεν ασπίδα του εις το στήθος,
με το κεφάλι έκλιν᾽ εμπρός την περικεφαλαίαν,
315και ολόγυρ᾽ αναδεύονταν οι ολόχρυσες πλεξίδες,
που από τον κώνον έσυρε πυκνές του Ηφαίστου η τέχνη·
και όπως μες στ᾽ άστρα προχωρεί λαμπρός ο αποσπερίτης,
που είναι τ᾽ ωραιότερο μες στ᾽ ουρανού τ᾽ αστέρια
τόσον η λόγχη έλαμπε, που στο δεξί του εκείνος
320ετίναξε κακόγνωμα στον Έκτορα τον θείον
κοιτώντας ξέσκεπον να εβρεί το τρυφερό του σώμα.
Το άλλο σώμα εσκέπαζαν τα χάλκιν᾽ άρματά του
τα ωραία, που απ᾽ το λείψανον επήρε του Πατρόκλου·
αλλ᾽ όχι όπου ο τράχηλος χωρίζει από τον ώμον
325και όπου μ᾽ απίστευτην ροπήν σβήν᾽ η ψυχή του ανθρώπου·
εκεί τον λόγχισ᾽ ο Αχιλλεύς, επάνω του ως ορμούσε
και απ᾽ τον απαλόν τράχηλον αντίκρυ εβγήκε η λόγχη·
δεν του ᾽κοψε τον λάρυγγα το χαλκοφόρο ακόντι,
δια να ᾽χει ακόμη την λαλιά στον άλλον ν᾽ απαντήσει·
330κι επάνω του, αφού έπεσε, καυχήθηκε ο Πηλείδης:
«Ω Έκτωρ, όταν φόνευες τον Πάτροκλον, να πάθεις
δεν είχες φόβον, ούτ᾽ εμέ που έλειπα εστοχάσθης,
ανόητε, κι εβρίσκομουν εγώ στα κοίλα πλοία
εκδικητής του, στην ανδρειά πολύ καλύτερός σου,
335που τώρα σε θανάτωσα· και σε θα σύρουν σκύλοι,
ενώ εκείνον οι Αχαιοί με μνήμα θα τιμήσουν».
Και ο Έκτωρ του απάντησε με την ψυχήν στο στόμα:
«Αχ! την ζωήν σου να χαρείς και των γλυκών γονέων
μη θέλεις βρώσιν των σκυλιών στες πρύμνες να μ᾽ αφήσεις·
340δέξου από τον πατέρα μου και την σεπτήν μητέρα
λύτρα χρυσάφι και χαλκόν, και συ στα γονικά μου
οπίσω δώσ΄ το σώμα μου, κι εμέ τον πεθαμένον
θα καταλύσουν στην πυράν οι άνδρες και οι μητέρες».
Μ᾽ άγριο βλέμμ᾽ απάντησεν ο γρήγορος Πηλείδης:
345«Μη μ᾽ εξορκίζεις, σκύλαρε, σ᾽ ότι αγαπά η καρδιά μου.
Τόσο να μ᾽ άφηνε η ψυχή κομμάτια να σου φάγω
ωμόν εγώ το σώμα σου, για όσα μόχεις κάμει,
όσο απ᾽ το στόμα των σκυλιών κανείς την κεφαλήν σου
δεν θα φυλάξει και αν εδώ ζυγοστατούσε δώρα
350εικοσοπλάσια πάντοτε και αν υποσχόνταν και άλλα·
και ο Δαρδανίδης Πρίαμος να πρόσφερε χρυσάφι
του σώματός σου εξαγοράν· ποτέ δεν θα σε κλάψει
η μάνα οπού σ᾽ εγέννησε, στην νεκρικήν σου κλίνην
αλλά εσέ συγκόκαλον τ᾽ αγρίμια θα σπαράξουν».
355Και ξεψυχώντας του ᾽λεγεν ο λοφοσείστης Έκτωρ:
«Το βλέπω από την όψιν σου, πως δεν θα σε μαλάξω
κι είναι η καρδιά σου σίδερο· μόνον στοχάσου τώρα,
μη εξ αφορμής μου οργή θεϊκή σε έβρει την ημέραν
που έμπροσθεν των Σκαιών Πυλών ο Αλέξανδρος και ο Φοίβος
360θενά σου πάρουν την ζωήν, εξαίσιε πολεμάρχε».
Με αυτά τα λόγι᾽ απέθανε και παραπονεμένη
που άφησε της νεότητος και της ανδρειάς την χάριν
από τα μέλη του η ψυχή κατέβαινε στον Άδην·
και κείνον πάλιν και νεκρόν προσφώνησε ο Πηλείδης:
365«Πήγαινε κι εγώ καρτερώ την ώραν του θανάτου
που ο Ζευς κι οι άλλοι αθάνατοι για με θ᾽ αποφασίσουν».
Και αφού την λόγχην τράβηξε και απόθεσε απ᾽ το σώμα,
τον γύμνωσε από τ᾽ άρματα στο αίμα του βαμμένα
κι έτρεχαν όλ᾽ οι Αχαιοί και γύρω θεωρούσαν
370του Έκτορος το ανάστημα, την όμορφην ειδή του
και δεν εσίμωσε κανείς χωρίς να τον κεντήσει.
Και τότε κάποιος έλεγε κοιτώντας τον πλησίον:
«Ω, πόσο μαλακότερα πιάνετ᾽ ο Έκτωρ τώρα,
παρ᾽ όταν έβαλε φωτιά να κάψει τα καράβια».